Do Polski pies rasy Akita inu został sprowadzony w 1993 roku w „czystym” japońskim typie. Od tamtej pory popularność tej rasy nieustannie wzrasta. Zwiększa się również świadomość ludzi na temat cech i sposobu wychowania takich psów. W Stanach Zjednoczonych proprzez duże zainteresowanie rasą powstał Akita amerykański.

Psa Hachiko chyba nie trzeba przedstawiać żadnemu wielbicielowi zwierzaków. Ten wierny i dzielny psiak należał właśnie do rasy akita inu. Co warto wiedzieć o tych czworonogach wywodzących się z Japonii? Spis treści: Historia Akita Charakter psów rasy Akita Jak wygląda Akita? Zdrowie psów Akita Żywienie Akita Pielęgnacja psów Akita Akita - dla kogo? Ile kosztuje pies Akita? Polecane produkty dla psów Akita Historia Akita Choć to właśnie pies Hachiko sprawiło, że Akita zyskał dużą popularność na całym świecie, w swej ojczyźnie - Japonii - psy te cieszyły się dużym uznaniem zdecydowanie wcześniej. Jako że podobiznę tych zwierząt można znaleźć już na glinianych naczyniach oraz dzwonach stworzonych na bazie brązu - specjaliści szacują, że rasa ta może liczyć sobie nawet 5 tysięcy lat. Co ciekawe, choć istnieje wiele ras psów o wyglądzie zdecydowanie bardziej zbliżonym do wilków - badania genetyczne wskazują, że to między innymi akita inu (obok shar-peiów, chow-chowów oraz shiby) jest tak naprawdę jednym z najbliższych krewnych tego dzikiego zwierzęcia. Aż do 1945 roku akitę można było spotkać tylko i wyłącznie w Japonii, bowiem obowiązywał surowy zakaz wywożenia przedstawicieli tej rasy z kraju. Po zakończeniu II wojny światowej amerykańscy żołnierze zabrali ze sobą kilku przedstawicieli akity i w ten sposób powstała amerykańska odmiana. Akita sklasyfikowana została w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej do grupy V – „Szpice i psy w typie pierwotnym” oraz sekcji 5 – „Szpice azjatyckie i rasy pokrewne”. Pies akita był w historii swojego istnienia wykorzystywany do wielu celów. Swego czasu myśliwi chętnie zabierali psy te na polowania na ptactwo czy dziki, a nawet niedźwiedzie. Wraz ze wzrostem popularności tego "sportu", w XIX wieku akita bywał także wykorzystywany do walk psów. Obecnie jego przeznaczenie jest jednak zdecydowanie inne: akity to głównie zwierzęta domowe, towarzyszące człowiekowi. Nie oznacza to jednak, że spokorniał - psiaki tej rasy wyróżniają się dość silnym charakterem i energicznym usposobieniem. Charakter psów Akita Charakter akity nie należy do najłatwiejszych. Zwierzaki te, pomimo uroczego i przyjaznego wyglądu, nie są szczególnie skore do beztroskiej zabawy - zwłaszcza gdy w towarzystwie znajdują się obcy. Akita najlepiej czuje się gdy jest sam na sam ze swoim najlepszym ludzkim przyjacielem: duże grupy są dla niego dość stresujące. Akita jest psem posiadającym bardzo silny instynkt myśliwski oraz bardzo silny instynkt terytorialny. Akita jest nieufny wobec obcych ludzi. Jako że psy Akita są silnymi indywidualistami, nie sposób oczekiwać od nich podążania za życzeniami człowieka. Kiedy psiak chce się bawić - może zaprosić do wspólnych wygłupów także właściciela czy innego członka rodziny. Jeśli jednak akita nie ma ochoty na ganianie piłki czy przeciąganie sznura - żadne zachęty na niego nie podziałają. Co za tym idzie - rasa psa Akita może okazać się nie najlepszym wyborem dla osób, które oczekują pełnego dopasowania od zwierzaka. Jak wygląda Akita? Pies Akita inu wyróżnia się harmonijną budową. Jest to pies w typie szpica, charakteryzujący się mocną sylwetką, a także nieco specyficznym, kołyszącym chodem. Podczas przemieszczania się, akita utrzymuje uniesiony ogon oraz uszy, a jego łapy znajdują się w delikatnym przeproście. Jeśli zaś chodzi o sierść, Akita ma dwie warstwy: pierwszą z nich jest twardy, prosty włos okrywowy, natomiast drugą stanowi miękki, dość gęsty podszerstek, odpowiedzialny między innymi za utrzymanie optymalnej temperatury ciała u zwierzaka. Wokół oczu oraz w przedniej części kufy znajduje się sierść z czarnymi końcówkami. Umaszczenie zwierzaka może różnić się nieco w zależności od odmiany i wskazać można na cztery typy umaszczenia wśród akit: pręgowaną, sezamową, białą oraz czerwono-płową. Wzorzec rasy stworzony przez FCI powinien mieć białe fragmenty sierści na ogonie, tułowiu, szyi, po bokach kufy i po wewnętrznej stronie łap. Jeśli zaś chodzi o rozmiar, standardowo występuje tu rozróżnienie na suczki oraz psy. Te pierwsze powinny mieć w kłębie od 58 do 64 cm, a samce - mierzą około 64 do 70 cm w kłębie. Waga psów akita inu może wynosić od 34 do nawet 50 kg. Jak widać, są to potężne psy o dość masywnej budowie, a co za tym idzie - należy liczyć się z tym, że mogą mieć sporo siły, która może okazać się utrudnieniem na przykład podczas spacerów ze zwierzakiem. Zdrowie psów Akita Akity należą do psów, które nie są szczególnie obciążone jeśli chodzi o ryzyko zachorowania. Nie oznacza to oczywiście, że nie ma żadnych schorzeń, na które akity zapadają dość często, jednak w porównaniu z wieloma psami ras dużych - chorób tych jest stosunkowo niewiele. Akita wyróżnia się dużą wytrzymałością, zarówno pod względem fizycznym, jak i odpornościowym. Jednak jak wspominaliśmy, rasa ta nie jest zupełnie pozbawiona ryzyka wystąpienia niektórych schorzeń. Wśród nich można wskazać między innymi: choroby tarczycy, choroby oczu (niektóre z nich mogą doprowadzić nawet do utraty wzroku przez akitę), dysplazję stawu biodrowego (na tę wadę szczególnie narażone są psy dużych ras, a co za tym idzie - warto zadbać o odpowiednią, wspierającą narząd ruchu suplementację), choroby skóry oraz okrywy, epilepsję. Ryzyko wystąpienia tych chorób jest tym większe, im mniej wiemy na temat pochodzenia akity. Co za tym idzie - zwierzaki te powinny pochodzić ze sprawdzonych, zarejestrowanych w ZKwP hodowli. Tylko i wyłącznie psy Akita z hodowli zrzeszonych w wyżej wspomnianym związku przechodzą obowiązkowe kompleksowe badania, które mogą zminimalizować ryzyko zachorowania na wyżej wspomniane choroby. Oprócz powyższych, akita jest potencjalnie narażony także na mniej poważne choroby, które mogą wystąpić u każdego przedstawiciela tego gatunku. Warto jednak mieć na względzie, że z uwagi na dość dużą wytrzymałość tych czworonogów - ryzyko wystąpienia np. przeziębienia u akity jest dość niewielkie. Dbając o odpowiednią dietę czworonoga, możemy znacząco ograniczyć szansę na to, że zwierzak będzie cierpiał z powodu zwykłych, niezagrażających życiu stanów przeziębieniowych. Żywienie Akita Akita żyje około 10 do 12 lat i, jak nietrudno się domyślić, czas ten jest zdecydowanie dłuższy, gdy odpowiednio dbamy o dobrostan czworonożnego przyjaciela. Jedną z kluczowych kwestii jest zachowanie dbałości właśnie o odpowiednie żywienie zwierzaka. Coraz szersza grupa osób jest w pełni świadoma tego, że pożywienie, które jest odpowiednie dla ludzi - nie stanowi najlepszego wyboru dla zwierzaka. Co za tym idzie, resztki z ludzkiego stołu nie będą dobrym wyborem dla zwierzaków, które mają zupełnie inne potrzeby żywieniowe i charakteryzują się innym metabolizmem. Co zatem powinien jeść akita, by zachować dobre zdrowie na długie lata? Podobnie jak w przypadku wielu aktywnych ras, dla akity kluczowa jest duża zawartość białka w podawanym pożywieniu. Bez względu na to, czy zdecydujemy się na karmę ze sklepu, czy samodzielne przygotowywanie zwierzakowi posiłków, zawartość białka na psim talerzu nie powinna być mniejsza niż 70%. Jako że akita może być narażony na alergię na drób (podobnie jak wiele psów innych ras) - warto wybierać wysokowartościowe mięso jagnięce lub wołowe bądź rzadziej wykorzystywane gatunki mięsa, nierzadko w ogóle niespożywane przez człowieka - np. koninę czy mięso renifera. Kolejnym składnikiem diety psa Akita powinny być warzywa i ewentualnie owoce, bez udziału mącznych, zbożowych wypełniaczy. Te ostatnie są zbędne w diecie każdego psa (nie tylko akity): pomagają jedynie zniwelować uczucie głodu, jednak nie dostarczają zwierzakowi wartości odżywczych. Brak zbóż w karmie jest szczególnie istotny dla zwierząt o obniżonym poziomie ruchu i otyłych, bowiem mogą one stanowić czynnik pogarszający sytuację. Odpowiednia masa ciała jest niezwykle istotna także z punktu widzenia utrzymania optymalnego stanu stawów. Pielęgnacja psów Akita Akita nie należy do ras, które są szczególnie trudne w pielęgnacji. Niezwykle puchata sierść tego zwierzaka nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych: regularne szczotkowanie i okazjonalne kąpiele z użyciem dopasowanego do potrzeb sierści danego zwierzaka szamponem w zupełności wystarczą, by akita zachował świetny wygląd. Psy Akita linieją dwa razy do roku, zmieniając sierść na chłodniejszą część roku i na cieplejsze miesiące. To właśnie wtedy trzeba poświęcić najwięcej uwagi wyczesywaniu zwierzaka i robić to bardzo regularnie. Tego rodzaju zabiegi pielęgnacyjne w okresach zwiększonego wypadania sierści mają duże znaczenie nie tylko ze względu na ilość psiego włosia wokół domu, ale również dla komfortu zwierzaka. Szczególnie w cieplejszej części roku, niewyczesana sierść stanowi dodatkową "warstwę" na zwierzęciu i może sprawiać, że będzie mu po prostu gorąco. Jeśli właściciel nie czuje się pewnie w kwestii szczotkowania zwierzaka lub zwyczajnie brakuje mu cierpliwości do wielogodzinnych sesji szczotkowania - warto zabrać zwierzaka do profesjonalisty, który pomoże szybko uporać się z nadmiarem sierści. Akita - dla kogo? Psy Akita, choć z pewnością są piękne i mogą wzbudzać uzasadniony zachwyt u niemalże każdego - z pewnością nie są dobrym towarzyszem dla każdego człowieka. Warto wziąć pod uwagę, że jeśli prowadzimy bogate życie towarzyskie, a przez nasz dom przewijają się tabuny gości - może okazać się, że akita nie znosi tego najlepiej. Zwierzaki te najlepiej czują się w niewielkim gronie dobrze sobie znanych osób, które kochają najbardziej. Wiele osób zapewne zastanawia się również, czy akita inu może być psem, który mieszka z dziećmi. Na to pytanie trudno znaleźć jednoznaczną odpowiedź, więc najlepiej będzie, gdy odpowiemy: to zależy. Jeśli akita ma zamieszkać w domu, w którym są dzieci (lub wkrótce się w nim pojawią) - powinien dobrze radzić sobie z tą sytuacją. Co do zasady, zwierzęta te nie mają nic przeciwko maluchom, jednak wolą te, które... są im znane. Co to oznacza? Podczas wizyt maluchów spoza domu, akita zapewne schowa się w bezpiecznym dla niego miejscu - o ile bowiem pies ten może wykazać się zaskakującą cierpliwością w stosunku do znanych sobie dzieci, nie będzie tolerował prób głaskania czy zabawy od obcych. Zatem podsumowując, akita inu będzie perfekcyjnym wyborem dla osób, które cenią sobie spokój, a ich życie towarzyskie nie jest szczególnie bogate. Nie chodzi oczywiście o to, by w ogóle nie zapraszać gości - okazjonalnie, akita po prostu znajdzie sobie spokojne miejsce, w którym przeczeka odwiedziny "intruzów". Jeśli zaś chodzi o poziom aktywności - psy Akita inu należą do zwierząt, które lubią ruch, jednak tylko wtedy gdy mają na niego ochotę. Słowem kluczowym w obcowaniu z tym zwierzakiem jest indywidualizm, który musi zostać zaakceptowany przez właściciela. Ile kosztuje pies Akita? Szczenię Akita należy kupić ze sprawdzonej, zarejestrowanej w ZKwP hodowli. Tylko w ten sposób można mieć pewność, że zwierzak zachowa dobre zdrowie na długi czas i stanie się prawdziwym przyjacielem na bardzo długi czas. Nie jest to mały koszt, jednak warto wziąć pod uwagę, że to inwestycja w zdrowie pupila. Dodatkowo, bardzo często okazuje się, że pies rasy akita pochodzący z niesprawdzonej, niezrzeszonej w ZKwP hodowli wymaga dodatkowego leczenia, co generuje nierzadko wielotysięczne koszty na przestrzeni kolejnych lat. Cena szczeniaka Akita jest w dużej mierze uzależniona od pochodzenia zwierzaka. Większość młodych piesków można kupić już za około 2,5 do 3,5 tysiąca złotych. Najdroższe są szczenięta będące potomstwem utytułowanych, gruntownie przebadanych i zgodnych z wzorcem FCI rodziców: cena za wszystkie maluszki w takich miotach może sięgać nawet 4,5 tysiąca złotych. Jeśli w ogłoszeniu, czy to online, czy w wersji papierowej, cena za szczenię jest zaskakująco niska (np. 1,2 czy 1,5 tysiąca złotych) - z dużą dozą prawdopodobieństwa zwierzak pochodzi z hodowli niezrzeszonej w Związku Kynologicznym w Polsce. To z kolei oznacza, że rodzice mogli nie przejść wszystkich niezbędnych badań przed rozmnożeniem. Jak widać, rasowe szczenię akity nie jest tanie. Sam psiak jest jednak niezastąpionym i wiernym przyjacielem, który gdy raz pokocha swojego ludzkiego przyjaciela - zachowa to uczucie do końca swoich dni, na co dzień z chęcią wyrażając przywiązanie do opiekuna na wiele różnych sposobów. Polecane produkty dla psów Akita OVER ZOO - Szczotka Obrotowa 360 Rozmiar M OVER ZOO - Szampon Premium Wrażliwa Skóra 250ml TRIXIE - Zabawka Pierścień Ze Sznurka 14cm

Następnie zobaczymy, jak przedstawiciele tej rasy wygląd na zdjęciu: Postać. Mini Akita ma silny, zrównoważony charakter. W swojej historycznej ojczyźnie uważa się, że ten pies powinien mieć trzy główne cechy: dobry charakter, pogrubioną chorobę i prostość.

Rozmiarpsy – 65-70 cm, suki – 60-65 cmUmaszczeniedopuszczalne są wszystkie typyCharakterciche i czujne; nieufne wobec obcych; dość niezależneDługość życia10-12 lat Niejako wbrew nazwie akita nie należy do rdzennych czworonogich mieszkańców kontynentu amerykańskiego, rasa ta wywodzi się bowiem z Japonii. Historia jej przodków nie jest do końca znana – według jednej z jej wersji psy te przybyły na Wyspy Japońskie wraz z ludem Ajnów jeszcze w okresie neolitu. Według innej – ponad 2 tys. lat temu przywieźli je pierwsi koreańscy najeźdźcy. Legendy mówią, że po wykształceniu się warstwy społecznej samurajów protoplaści akity stali się nieodłącznymi towarzyszami tych wojowników. O ich randze i znaczeniu dla Japończyków świadczą liczne poświęcone im mity, miejsce w kulturze (także popularnej) oraz w życiu duchowym. Uważane są za opiekunów domu oraz symbol szczęścia, zdrowia i długiego życia (figurkę akity wręcza się rodzicom nowo narodzonego dziecka oraz osobom chorym). Akita amerykańska – skąd ją znamy? Kulturowe i fizyczne granice Japonii przekroczyła opowieść o najsłynniejszym przedstawicielu tej rasy, czyli Hachikō. Pies ten codziennie odprowadzał swojego opiekuna, profesora Ueno Hidesaburō, na stację kolejową, wieczorami czekał natomiast w tym samym miejscu na jego powrót z pracy. Po nagłej śmierci opiekuna w miejscu pracy pies jeszcze przez 10 lat codziennie czekał na profesora na tej samej stacji. Historia rasy akita amerykańska Oficjalna historia tej rasy zaczyna się jednak dopiero w XVII wieku w prefekturze Akita, znajdującej się w regionie Tōhoku na wyspie Honsiu. Hodowano tam akita matagi, wykorzystywane do polowania na dziki, jelenie i niedźwiedzie oraz do walk psów. Według niektórych przekazów hodowlę zainicjował zesłany przez cesarza na prowincję arystokrata – miłośnik psów, marzący o stworzeniu dużego i wszechstronnego psa myśliwskiego i zapraszający do rywalizacji w tej dziedzinie wszystkich lokalnych notabli. Przez wiele lat akity były psami zarezerwowanymi wyłącznie dla członków dworu cesarskiego i arystokracji. Japońskie psy cechował średni wzrost, dążenie do stworzenia pierwszej prawdziwie dużej rasy przetrwało więc kolejne wieki. W 1868 roku akitę matagi zaczęto krzyżować z mastifami oraz psami tosa. Gabaryty zwierzęcia uległy pożądanemu przez hodowców zwiększeniu, zatracono natomiast cechy biologiczne szpiców, do których akita należała. Wzorzec rasy akita inu powstał dopiero w 1938 roku, choć już siedem lat wcześniej kilka najbardziej doskonałych jej przedstawicieli uznano za „pomniki przyrody” i obdarzono rodowodami. W kolejnych latach rasa akita kilkukrotnie balansowała na granicy wyginięcia. Jedną z przyczyn było wykorzystywanie futer tych zwierząt do szycia mundurów żołnierzy w czasie II wojny światowej – na ten cel władze skonfiskowały wszystkie psy w Japonii. Aby nie dopuścić do wyginięcia rasy, hodowcy zaczęli krzyżować akity z owczarkami niemieckimi, które nie podlegały konfiskacie. „Amerykanizacja” akity Skąd więc słowo „amerykański” w nazwie akity? Sprowadzenie tych psów do USA przypisuje się pisarce Helen Keller. Amerykańska artystka odwiedziła prefekturę Akita jeszcze w 1937 roku i zapytała poznanych tam Japończyków o słynnego Hachikō, wyrażając chęć posiadania przedstawiciela tej rasy. Reakcja była niemal natychmiastowa – w przeciągu miesiąca pisarka otrzymała w darze szczeniaka o imieniu Kamikaze-go. Choć pies zachorował na nosówkę i zmarł kilka miesięcy później, Keller nie kryła przywiązania do swego „pokrytego futrem anioła”. W 1938 roku w oficjalnym darze japońskiego rządu pisarka otrzymała kolejnego szczeniaka – brata Kamikaze-go o imieniu Kenzan-go. Kolejne psy tej rasy sprowadzili do ojczyzny amerykańscy żołnierze stacjonujący w Japonii w czasie II wojny światowej i w okresie powojennej okupacji. Interesowali się oni przede wszystkim akitami krzyżowanymi z owczarkiem niemieckim, zwłaszcza z niezwykle popularnej linii Dewa-Kongo-go. Nowa rasa szybko zyskała rozgłos i uznanie, a hodowcy rozpoczęli krzyżowanie jej z innymi psami. Japończycy również dokonywali krzyżowania, jednak w zupełnie innym celu – dodając geny akity matagi, chcieli przywrócić rasie czystość. Co więcej, nie uznawali oni pochodzenia i rodowodów akity zza oceanu. W ten sposób w dwóch zakątkach świata powstały dwie oddzielne linie hodowlane: akity japońskiej i akity amerykańskiej. Hodowla akity amerykańskiej współcześnie W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity, na uznanie rasy trzeba było jednak poczekać do 1972 roku. Obecnie akita amerykańska zajmuje 47. miejsce na liście najpopularniejszych ras psów w USA. Co ciekawe, jeszcze piętnaście lat temu rasę tę, na skutek protestu kynologów z Kraju Kwitnącej Wiśni, określano mianem „duży pies japoński ”. W 1996 roku, podczas konferencji w Tokio uznano, że akity amerykańskie i japońskie to dwie odrębne rasy, których nie należy krzyżować, czego efektem było unikanie nazwy „akita amerykańska”. W klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej pojawiła się ona ponownie dopiero w 2006 roku. Duży, krępy, niewywrotny – wzorzec rasy akita amerykańska Akita amerykańska należy do grupy szpiców i psów pierwotnych. To duży i mocny pies o masywnej, lecz harmonijnej sylwetce i ciężkim kośćcu. Wysokość samca to 66–71 cm w kłębie, samicy natomiast 61–66 cm, waga natomiast oscyluje pomiędzy 45 a 60 kg. Wyróżnia je głowa w kształcie tępo zakończonego trójkąta, dość małe, głęboko osadzone oczy (w przeciwieństwie do migdałowych oczu akita inu) oraz wysoko osadzony ogon, który pies nosi nad grzbietem lub na boku, zwinięty całkowicie bądź w ¾. Opis rasy psa akita Sierść tych psów składa się z miękkiego, ale grubego i gęstego podszerstka oraz prostego, sztywnego i nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Najbardziej obfita i najdłuższa wierzchnia warstwa sierści występuje na ogonie, najkrótsza natomiast na głowie, dolnych partiach łap oraz uszach. U wyhodowanych przez Amerykanów akit może występować każdy rodzaj umaszczenia, także łaciaty (pinto) i pręgowany. Wzorzec dopuszcza także czarną maskę i białą strzałkę na czole (nie występują one u psów o jednolitej maści). Co ciekawe, kolor podszerstka może być nieco inny od barwy włosa okrywowego. Akita amerykańska – charakter i wychowanie Akita amerykańska nie jest psem dla każdego. Ze względu na swój temperament wymaga opiekuna doświadczonego, stanowczego i konsekwentnego, choć absolutnie nie agresywnego. Jaki to temperament? Podobnie jak jej japoński kuzyn akita amerykańska, to pies niezależny, uparty i nieufny w stosunku do obcych – lubi chadzać własnymi drogami, miewa własne zdanie na polecenia opiekuna, nie jest skłonny do ślepego posłuszeństwa. Bywa krnąbrny i dumny – jeśli polecenie człowieka mu się nie spodoba, z pewnością go nie wykona i nawet najlepszy smakołyk nie skłoni go do zmiany nastawienia. Jaki opiekun dla akity? Jednocześnie jest to pies o wielkim sercu, który bardzo przywiązuje się do opiekunów, co więcej – nie wyróżnia żadnego z nich. Uczucia rozdziela równo po wszystkich członkach rodziny i chętnie je okazuje. Sprawia wrażenie zwierzęcia zdystansowanego i chłodnego, potrzebuje jednak bliskości opiekunów, dlatego nie najlepiej znosi ich przedłużającą się nieobecność. Nie przepada natomiast za kontaktem z obcymi. Nie przejawia wprawdzie wobec nich agresji, ale też nie tryska entuzjazmem. Akita amerykańska kocha swoją ludzką rodzinę, choć niekoniecznie jej najmłodszych członków. Zdecydowanie nie jest to pies dla dzieci. Lepiej toleruje starsze z nich, które są w stanie zrozumieć i zaakceptować wyznaczone przez psa granice. Akita amerykańska słabo znosi też obecność innych psów w mieszkaniu. Nie lubi konkurencji, lubi natomiast dominować, a brak podporządkowania się ze strony nowego lokatora to prosta droga do awantury. Co ciekawe, niechęć ta dotyczy zwłaszcza przedstawicieli tej samej płci. Małe zwierzęta, jak koty, króliki lub chomiki to również kiepscy kandydaci na czworonożnych przyjaciół dla psów tej rasy. Akita może je potraktować jak zwierzynę łowną. Akity amerykańskie nie należą do psów gadatliwych. Na ogół nie szczekają, robią to jedynie, by zasygnalizować swoje niezadowolenie (choćby z braku ruchu). Nie mają też skłonności do niszczenia, przynajmniej tak długo, jak opiekun zaspokaja ich potrzeby w zakresie bliskości, dawki ruchu i zabawy. Szkolenie akity amerykańskiej Psy tej rasy są bardzo opanowane i spokojne, mogą spędzić wiele godzin, wylegując się w swoim ulubionym posłaniu i z pewnością nie są typem sportowców. Nie oznacza to jednak, że nie potrzebują aktywności fizycznej. Brak regularnych spacerów grozi nie tylko nadwagą, ale i rozdrażnieniem. Akita amerykańska nie przejawia skłonności do ucieczek, na spacerach warto jej jednak pilnować, może bowiem ulec instynktowi łowieckiemu i rzucić się w pogoń za małym zwierzęciem. Pies ten lubi się bawić, należy jednak pamiętać, że to on, a nie człowiek, wyznacza porę i czas trwania tej zabawy. Wiele problemów z akitą amerykańską można rozwiązać odpowiednim szkoleniem oraz wcześnie przeprowadzoną socjalizacją. Należy jednak pamiętać, że ten niezależny i bardzo inteligentny pies będzie uczniem pojętnym, ale dość trudnym. Treningi powinny być urozmaicone i niezbyt długie, by pies się nie znudził. Należy też stosować pozytywną (nigdy nie siłową) motywację, licząc się jednak z tym, że akita i tak postąpi po swojemu. Pies niczym kot – pielęgnacja akity amerykańskiej Akita amerykańska to pies dla osób, dla których częste sprzątanie mieszkania nie stanowi problemu – sierść tych czworonogów jest tyle piękna, co kłopotliwa. Na szczęście linieje tylko dwa roku w roku i dość krótko, bo w sumie przez około sześć tygodni. W czym tkwi problem? W sposobie, w jaki akita linieje. Pies bardzo ciężko przechodzi ten proces, w dodatku zrzuca starą sierść dość obficie i fragmentami, a nie równomiernie – najpierw wypadają włosy z ud, następnie z kończyn, tułowia i wreszcie z ogona. W pierwszym etapie linienia pies pozbywa się podszerstka, po około dwóch tygodniach zaczyna się zrzucanie włosa okrywowego. Pierwsze linienie akity może być trudnym przeżyciem dla niedoświadczonego opiekuna, pies pozbywa się bowiem zdecydowanej większości włosów. Wygląda wtedy kiepsko i równie słabo się czuje: jest albo nienaturalnie osowiały, albo mocno rozdrażniony. W okresie linienia najlepiej czesać akitę codziennie, uważając jednak, by nie podrażnić mocno uwrażliwionej w tym czasie skóry. W pozostałych miesiącach całkowicie wystarczające będzie czesanie dwa razy w tygodniu, aby zapobiec filcowaniu się podszerstka. Do pielęgnacji najlepiej wykorzystać szczotkę o miękkim włosiu lub grzebień z szeroko rozstawionymi zębami. Akita amerykańska to wyjątkowy czyścioch – myje się jednak samodzielnie językiem i łapami, nie wymaga więc kąpieli częstszych niż raz na trzy miesiące. Niezwykle istotne jest dokładne wysuszenie psa – akita ma bardzo gęstą sierść, a pozostawienie mokrych włosów może doprowadzić do odparzeń i podrażnień skóry. Akita amerykańska ma skłonność do kamienia nazębnego, dlatego pielęgnacja powinna obejmować regularne szczotkowanie zębów. Równie istotne jest przycinanie pazurów raz na trzy tygodnie oraz sprawdzanie i ewentualne czyszczenie uszu – z racji swojej budowy uszy akity są łatwym celem dla wszelkiego rodzaju drobnoustrojów. Obawiasz się, że wyżywienie tak dużego psa pochłonie całą twoją miesięczną pensję? Nic z tych rzeczy – biorąc pod uwagę rozmiar, akita amerykańska je stosunkowo mało, choć oczywiście wymaga pokarmu wysokiej jakości. Akity to psy aktywne, potrzebują więc pokarmu wysokoenergetycznego, choć nieprzesadnie bogatego w białko ze względu na skłonność do alergii pokarmowych. Najlepiej, by podstawą ich menu była jagnięcina oraz tłuste ryby. Akity amerykańskie dobrze tolerują zarówno karmę gotową, jak i przygotowywaną w domu – w tym drugim przypadku należy jednak pamiętać, by uzupełniać ją preparatami zawierającymi wapń i witaminy. W zdrowym ciele, zdrowy pies – choroby akity amerykańskiej Akita amerykańska imponuje rozmiarem, niestety przekłada się to na długość jej życia, która zazwyczaj nie przekracza 10–12 lat. Rasa ta cieszy się natomiast dość dobrym zdrowiem, ma skłonność do relatywnie niewielkiej liczby chorób. Jej największym problemem są oczy oraz schorzenia o podłożu autoimmunologicznym. Wśród chorób charakterystycznych dla akity znajdują się przede wszystkim: katarakta – choroba prowadząca do zmętnienia soczewki lub jej torebki,postępujący zanik siatkówki – degeneracja fotoreceptorów siatkówki. W pierwszej kolejności schorzenie to prowadzi do ślepoty nocnej, z czasem powoduje całkowitą utratę widzenia,dysplazja siatkówki – częściowe lub całkowite rozwarstwienie siatkówki oka, które nieleczone prowadzi do utraty wzroku,zapalenie gruczołów łojowych – schorzenie o podłożu genetycznym, prowadzące do zniszczenia gruczołów łojowych. Pierwsze objawy występują zazwyczaj u psów w wieku 5 lat i starszych,niedoczynność tarczycy – jej efektem są poważne problemy ze strony układu nerwowego, krążenia i moczowo-płciowego oraz narządu wzroku,dysplazja stawów biodrowych – choroba uwarunkowana genetycznie, polegająca na niedopasowaniu głowy kości udowej i panewki miednicy, które może prowadzić do deformacji i zmian zwyrodnieniowych stawu. Skłonność rasy akita amerykańska do wymienionych chorób nie oznacza, że każdy pies na nie zapadnie. Warto jednak pamiętać o takiej możliwości i uważnie obserwować pupila – wczesne zauważenie objawów to wczesna diagnoza i większa szansa na całkowite wyleczenie psa. Akita amerykańska nie jest psem łatwym do ułożenia, warto podjąć jednak ten wysiłek. Po dobrze przeprowadzonym szkoleniu i przy odpowiednim opiekunie pies ten okazuje się fantastycznym towarzyszem dla całej rodziny. Niezależnym wprawdzie i mającym własne zdanie, ale bardzo oddanym. Popularne imiona dla psa rasy akita amerykańska Popularne imiona dla psa rasy akita amerykańska to: Luna;Lola;Maks;Bruno;Nela. Najczęściej zadawane pytania Jak wychować akitę amerykańską? Wychowanie akity amerykańskiej wymaga konsekwencji i łagodności, ale także zdobycia zaufania tego dumnego psa. Czym się różni akita amerykańska od japońskiej? Akita amerykańska cechuje się ciemniejszym umaszczeniem niż japońska, jest też znacznie większa. Jaka karma dla akity amerykańskiej? Akita powinna otrzymywać pełnowartościową karmę, zawierającą przynajmniej 70-80% mięsa. Psy te słabo tolerują białko, warto więc wybrać karmę, w której jest go mniej. Kiedy linieje akita amerykańska? Akita amerykańska linieje dwa razy do roku: przed i po zimie. Jaki szampon dla akity amerykańskiej? Dla akity amerykańskiej należy wybrać szampon przystosowany do psów o twardym włosiu. Ile kosztuje akita amerykańska? Akita amerykańska z rodowodem ZKwP kosztuje od 2,5 do 6 tysięcy złotych. Jak szczeka akita amerykańska? Akita amerykańska szczeka bardzo mało, jedynie w przypadkach, gdy chce wyrazić swoje niezadowolenie. Ile waży akita amerykańska? Akita amerykańska waży od 45 do 60 kg. Czy akita amerykańska jest agresywna? Prawidłowo socjalizowana akita amerykańska nie powinna być agresywna, chociaż psy tej rasem przejawiają czasem agresję w stosunku do obcych zwierząt. Jak wygląda akita amerykańska? Akita amerykańska ma masywną głowę, duży, czarny nos i gruby ogon, zwinięty w nad grzbietem. Akita Inu jest bardziej spokojnym i uległym psem, pod warunkiem dobrego treningu. Może mieszkać w wolierze lub w rogu z poduszką. Shiba Inu może „chuligan”, jest podatny na ucieczki. Taki pies nie toleruje życia w łańcuchu, staje się agresywny. Wymaga codziennej aktywności fizycznej, w przeciwnym razie gryzie wszystkie meble w domu. Pochodzenie Akita japońska jest bez wątpienia rasą bardzo starą, choć historia jej powstania do dziś nie została do końca poznana. Podobno 2300 lat temu przybywającym do Japonii koreańskim najeźdźcom towarzyszyły psy jindo, używane wówczas do polowania na dziki, które później stopniowo zmieniały się i wreszcie przyjęły nazwę regionów, w których się zadomowiły. Tak podobno miały powstać psy japońskie, a wśród nich pies zamieszkujący prowincję Akita na wyspie Honsiu i od niej nazwany akita inu. Inne źródła podają, że w XVII wieku pewien żyjący na wygnaniu japoński arystokrata postanowił wyhodować dużego, odważnego psa myśliwskiego. W wyniku jego działań powstały nieco mniejsze od dzisiejszych akit psy, których właścicielami mogli być tylko japońscy szoguni. Były to psy bardzo elitarne, a sposób ich żywienia, pielęgnacji oraz wychowania został opisany w ściśle chronionej dokumentacji. Psy te miały wielką wartość, cieszyły się powszechnym poważaniem graniczącym z kultem, jakim nigdy dotąd nie obdarzano jakiegokolwiek innego psa. Najpierw wykorzystywano akity do polowania na dziki, jelenie a nawet wyjątkowo groźne czarne niedźwiedzie. Później, w XIX wieku, te znane ze swojej waleczności psy zaczęto wykorzystywać również do walk psów. Dla zwiększenia ich widowiskowości krzyżowano akity z japońskimi psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który jednak miał już niewiele wspólnego z akitą inu w jej dotychczasowej postaci. W obronie pierwotnej akity wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, mocno podbudowany poparciem opinii publicznej. Jego wielkie zaangażowanie oraz bardzo energiczne działania w efekcie doprowadziły do zatwierdzenia w 1919 roku ustawy o zachowaniu czystości rasy. Nie na wiele się to jednak zdało, bo dokonany w rejonie Odate przegląd pokazał smutną prawdę, że nie ma już psów, które zachowały pierwotne, charakterystyczne dla rasy cechy. Sprawa wywołała tak duże zainteresowanie, że w niedługim czasie zdecydowano się przedstawić wyniki prowadzonych badań w dwóch naukowych pracach: "Pochodzenie psów japońskich" oraz "Historia utrzymania czystości rasy psów japońskich". W 1927 roku opracowano standard rasy akiho. Kilka lat później, w 1931 roku, pod kirunkiem dr Tokio Kaburagi ponownie przeprowadzono przegląd psów, postanowiono zmienić ich nazwę na „akita dog” i wytypowano dziewięć najlepszych przedstawicieli rasy uznając je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze definitywnie zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. Postanowiono również nie używać do hodowli osobników szczególnie masywnych, których wygląd mógłby sugerować domieszkę krwi molosów. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, straszne warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały w zasadzie tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkiem, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Pozostałe po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Tuż po wojnie Japończycy powrócili do opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe po wojnie psy tego typu i opracowano trzydziestoletni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który z wielkim powodzeniem zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciąg dalszy. Po wojnie wiele z nich wyjechało do Stanów Zjednoczonych wraz z powracającymi po wojnie do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to przede wszystkim psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi, głównie tosa inu. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, natomiast Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli akit dużych, silnych, znacznie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo różnią się od akity japońskiej, że nie zgadzają się na to, by w nazwie amerykańskiego psa występowało słowo „akita”. Amerykański potomek japońskiej akity został zatem uznany za odrębną rasę i nazwany dużym psem japońskim. Od momentu podziału rasy na akitę inu oraz dużego psa japońskiego nastąpiło bardzo wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników oraz przeciwników. Sytuacja stała się na tyle skomplikowana, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak tak duże, że nie wolno ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech oficjalnie potwierdzono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akity japońskie pozostaną w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: tym razem postanowiono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę, tym razem na akita amerykańska. Dwie rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni japońsko-amerykański spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców), obok akity japońskiej. Do Polski pierwszą akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Dziś jest to u nas rasa bardzo lubiana i popularna. Wygląd Akita jest największym psem spośród wszystkich japońskich psów szpicopodobnych. Jest to pies niezwykle efektowny, bardzo elegancki, o silnej ale nie ciężkiej budowie. Jego ciało wpisane jest w prostokąt co oznacza, że długość tułowia jest nieco większa niż wysokość psa w kłębie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk niż u psów. Grzbiet prosty i mocny, klatka piersiowa głęboka z umiarkowanie wysklepionymi żebrami oraz dobrze rozwiniętym przedpiersiem. Brzuch dobrze podciągnięty, lędźwie szerokie, dobrze umięśnione. Akita ma typowy wygląd szpica z charakterystycznie noszonym, zawiniętym nad grzbietem ogonem. Opuszczony ogon sięga niemal do stawu skokowego. Przednie kończyny silne i proste, łokcie przylegające. Kończyny tylne mocne, dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane. Łapy grube, okrągłe i zwarte. Głowa noszona na silnej, dobrze umięśnionej szyi. Ma kształt klina z wyraźnie zaznaczonym stopem. Czoło szerokie z bruzdą. Kufa umiarkowanie długa i mocna, szeroka u nasady, zwężająca się, ale nie szpiczasta. Zęby mocne, zgryz nożycowy. Nos duży i czarny, rozproszenie pigmentu dopuszczalne wyłącznie u psów białych. Oczy małe, głęboko osadzone, niemal trójkątne i lekko skośne, barwy ciemnobrązowej. Im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy niewielkie, grube, stojące, nieco zaokrąglone na końcach, dość szeroko rozstawione, pochylone lekko do przodu tak, że stanowią przedłużenie górnej linii karku, co jest charakterystyczną cechą rasy. DAIGO Go Hachinohe Mitsukesou I YOSHIKO Go Akogareno Wysokość w kłębie: psy: 67 cm, suki: 61 cm, z tolerancją +/- 3 cm. Charakter, usposobienie Akita japońska jest psem silnym i jednocześnie delikatnym, pełnym sprzeczności, podobnie jak kraj, z którego pochodzi, w którym nowoczesność jest mocno zakotwiczona w przeszłości. Zachowała praktycznie wszystkie najistotniejsze cechy swoich przodków, stąd też jej reakcje są czasem zaskakujące i trzeba dobrze poznać charakter psa, by go zrozumieć. Mimo, że od wielu lat pełni rolę psa rodzinnego, nie zatraciła swojego pierwotnego instynktu i w wielu sytuacjach reaguje identycznie, jak jej przodkowie. Jakkolwiek by to nie brzmiało, akita ma swój kodeks honorowy, jest to pies dumny, którego trzeba traktować z należnym respektem, zapewnić mu poczucie stabilności i bezpieczeństwa, darzyć go szacunkiem i zaufaniem, wówczas on swojemu opiekunowi odpłaci tym samym. Jak przystało na psy samurajów, akity odziedziczyły po przodkach odwagę i pasję łowiecką. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak często nie potrafią sobie odmówić przyjemności pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza, jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Akita może zaakceptować domowego kota pod warunkiem, że razem się wychowały, natomiast trzeba się liczyć z tym, że w każdej chwili może się w nim odezwać instynkt łowcy i spotkanego na spacerze obcego kota potraktuje jak zwierzynę łowną. UNDO Go Yamamoto i UMI De Shiroiarashi Ao Dla wielu osób sporym zaskoczeniem jest fakt, że mimo fizycznego podobieństwa do nordyckich psów zaprzęgowych (husky, malamuty), akita nie ma pasji biegania w zaprzęgu i woli zwyczajne spacery ze swoją rodziną. Rzeczywiście pochodzenie nie predestynuje jej do zaprzęgów, została przecież stworzona do polowania, wykorzystywana była również jako pies bojowy i obrończy, a także z powodu silnego instynktu terytorialnego - jako pies stróżujący. Jeśli chodzi o bieganie w zaprzęgu, akita nie ma ani potrzebnej do tego silnej budowy, ani wytrzymałości psów zaprzęgowych, ale co ciekawe, jest mistrzem krótkiego dystansu i w pogoni za jakąś zwierzyną potrafi przebiec kilkaset metrów w nieprawdopodobnym tempie. Akita ma silne poczucie hierarchii i stada. Jest jednocześnie psem władczym, skłonnym do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa i z wielkimi oporami podporządkuje się swojemu przewodnikowi. Podstawą sukcesów wychowawczych jest więc bardzo wczesne zbudowanie bliskiej, opartej na zaufaniu więzi z psem i pokazanie mu, kto jest przywódcą w stadzie i gdzie jest jego miejsce w domowej hierarchii. Pies musi zaakceptować zwierzchnictwo swojego pana, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Nie da się akity zmusić do posłuszeństwa, jej opiekun musi bardzo spokojnie i cierpliwie, ale przede wszystkim konsekwentnie wypracować i ugruntować swoją pozycję przywódcy, a potem dbać o to, by ją utrzymać i nie dać psu pretekstu do jej zakwestionowania. Dlatego też wszystkie zachowania, będące przejawem dominacji, powinny być natychmiast korygowane. MEISHI Kazoku Kanshin, UMIKO Kazoku Kanshin i NAGAREBOSHI GIN Kazoku Kanshin Akita jest psem bardzo inteligentnym, z reguły jednak dość upartym i trudnym w szkoleniu. Musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego przewodnika, który potrafi ją odpowiednio zmotywować. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce, chodzi o to, by ucząc psa wykonywania różnych komend nie stłamsić jego osobowości. Podstawą sukcesu jest zdobycie jego zaufania, pies nie może się bać swojego pana, ale powinien uznać jego autorytet i przywództwo. Osiąga się to spokojem i konsekwencją, nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Akita z pewnością nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wyszkolonym, wykonującym wszystkie polecenia, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Jest to pies, który doskonale potrafi kombinować i radzić sobie w różnych sytuacjach, ale nie nadaje się do wielokrotnego wykonywania tych samych, wyuczonych czynności, bo go to po prostu nudzi. Zdecydowanie chętniej się uczy, jeśli przewodnik potrafi wymyślić interesujące i coraz to inne ćwiczenia i odpowiednio zdopingować go do pracy. Szata Akita ma bardzo efektowną, dwuwarstwową szatę, składającą się z gęstego, miękkiego, wełnistego podszerstka oraz dość krótkiego, prostego, szorstkiego, niezbyt przylegającego włosa okrywowego. Okolice kłębu oraz zadu pokryte są nieco dłuższym włosem, który wyraźnie najdłuższy jest na ogonie. Umaszczenie: rudo płowe (czerwone), sezamowe (rudopłowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowane i białe. We wszystkich umaszczeniach, z wyjątkiem białego, musi obowiązkowo wystąpić tzw. urajiro. To nieprzetłumaczalne japońskie określenie oznacza obecność białawych znaczeń po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, na szyi, klatce piersiowej, brzuchu, wewnętrznej stronie kończyn oraz na spodzie ogona. Sierść akity nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, dbałość o jej owłosienie sprowadza się przede wszystkim do szczotkowania, które pozwala utrzymać je w idealnej kondycji. Akity bardzo intensywnie linieją i w tym okresie trzeba je szczotkować i wyczesywać nawet codziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity japońskiej i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj Chikyu Kara No Risu i E’RYU-HO-GO of Kamino Ken Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia dziedzicznych chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) lub katarakta. Zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu schorzeń należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne, dysplazja oraz skręt żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita nie jest psem dla każdego, ma trudny charakter i wymaga doświadczonego właściciela, który będzie mógł jej poświęcić dużo uwagi i czasu. Decydując się na kupno szczeniaka, nie kierujmy się wyłącznie jej orientalną urodą, ale przede wszystkim zastanówmy się, czy poradzimy sobie z jej trudnym, choć fascynującym charakterem i czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Nie jest to pies dla osoby której brakuje dystansu, cierpliwości i konsekwencji, wychowaniu akity trzeba poświęcić naprawdę dużo czasu, żeby jej obecność w domu była radością a nie utrapieniem. Jeśli zdarzają się problemy i właściciel nie radzi sobie z psem, to właśnie dlatego, że jego podopieczny od początku nie został prawidłowo wychowany. PENNY LANE Dogutti Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Można go do wszystkiego przyzwyczaić i wszystkiego nauczyć, ale trzeba zrobić to jak najwcześniej, bo wtedy najłatwiej wszystko co nowe zaakceptuje. Bierność lub pobłażliwość właściciela i pozwalanie psu na wszystko w nadziei, że jak dorośnie to zmądrzeje, dla akity oznacza akceptację jej zachowania. Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej w tym czasie prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Raz zdobytej pozycji łatwo nie odda, a jeśli ktoś spróbuje ją jakiegoś przywileju pozbawić, może się spotkać ze stanowczym sprzeciwem. Dlatego tak ważne jest jak najwcześniejsze ustalenie zasad a potem konsekwentne ich przestrzeganie. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że nawet z poprawnie ułożoną akitą, nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast reagować. HOSHIKO GO Shun’you Kensha, ZEN GO, AL Mori No Kodomo Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, jest mocno związana ze wszystkimi członkami swojej rodziny i cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się bardziej nieufna w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu jest bardzo wczesna socjalizacja oraz wyraźne określenie miejsca w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo jakichkolwiek zmian ograniczających jej prawa akita łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy wychowania psa tej rasy: łagodność, cierpliwość i konsekwencja, należy uczyć i wychowywać, a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to zniszczy jej niezwykłą osobowość i charakter. Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam wytrwałości, żeby ją odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym i najbardziej oddanym przyjacielem całej rodziny. Akita nie należy do psów szczególnie wylewnych, wyjątkiem jest własna rodzina do której się bezgranicznie przywiązuje. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale wśród ludzi. Jeśli jest do tego przyzwyczajona, może przez jakiś czas zostać sama w domu, wówczas wracających właścicieli wita z taką radością, jakby ich rok nie widziała. Używa przy tym niesamowitych, zupełnie nietypowych dla psa dźwięków. Wychowywana z dziećmi akita będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, w kontaktach z nimi jest bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie powinno się zostawiać psa samego, zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. W stosunku do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może źle zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona jakiś gwałtowny ruch. Mając psa w domu trzeba koniecznie nauczyć dzieci, by nie nadużywały jego cierpliwości. Go Miyagi Kozaki Kensha Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, nie wchodzi w konflikty ani z ludźmi, ani z innymi psami. W domu obcych ludzi nie lubi, zapewne dlatego, że to im właściciele poświęcają swoją uwagę. Na początku traktuje ich spokojnie ale nieufnie, trzeba ich więc uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować, bo już po chwili bez problemu sama ich akceptuje. Przy następnej wizycie przywita ich już jak dobrych znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zaprosi do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie jego właścicieli, wyznaje zasadę, że ich przyjaciele są również jej przyjaciółmi, skoro więc właściciele cieszą się na widok gości, nie ma powodu, żeby ona traktowała ich inaczej. Wprowadzenie obcego psa do domu, zwłaszcza tej samej wielkości i płci wiąże się z dużym ryzykiem. Natomiast jeśli już w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć jednego niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie często nie kończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest jedynym przywódcą i spór który z psów jest ważniejszy jest całkowicie bezprzedmiotowy. Najważniejsze jest to, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze zdolności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo o tym zapomina Z punktu widzenia hierarchii, lepiej jest, gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza musiałaby wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Co do tego, że akita japońska jest psem o bardzo silnym, dominującym charakterze, nikt nie ma wątpliwości. Opinie hodowców i właścicieli na temat jej charakteru bardzo się jednak różnią. Jedni twierdzą, że dwie dorosłe akity tej samej, a czasem nawet różnej płci w domu to gwarantowana wojna, drudzy, że mają kilkanaście psów tej rasy i wszystkie żyją w idealnej zgodzie. Z pewnością jedno i drugie jest prawdą, bo wszystko zależy od wychowania, na które składa się przyjacielska atmosfera w domu, dająca psom poczucie bezpieczeństwa oraz bliskość i niekwestionowany autorytet właściciela, którego pozycji żaden z psów nie ma ani ochoty ani powodu kwestionować. Nawet jeśli się to zdarzy, w miarę szybko można przypomnieć buntownikowi, gdzie jest jego miejsce. Bo tak naprawdę o tym jaki jest pies decyduje człowiek. Akita nie jest psem łatwym, dlatego powinna trafiać do kogoś, kto ją zrozumie i respektując jej charakter, mądrze wychowa. Akita bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Utrata lub zmiana właściciela jest dla psa tej rasy prawdziwa katastrofą, przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Zdaniem hodowcy autorka: Ewa Szeliga - Szeremeta - międzynarodowy sędzia kynologiczny Poniższe wskazówki powinny pomóc w ułożeniu wzajemnych, dobrych relacji pomiędzy właścicielem i jego Akitą: Jeżeli szukasz psa, będącego na każde Twoje skinienie, to Akita nie jest rasą dla Ciebie. Jeżeli jesteś człowiekiem nerwowym, żyjącym w ciągłym pośpiechu i pracującym 24 godziny na dobę, to Akita również nie jest dla Ciebie. Akita może mieszkać, zarówno w mieszkaniu w bloku wielorodzinnym, jak też w domu, bądź w kojcu. Jeżeli ma jednak mieszkać w kojcu, to powinna mieć systematyczny kontakt z domownikami. Trzeba jej też poświęcić nieco czasu na spacer, na zabawę, czy na szkolenie, które jednak nie powinno jednorazowo trwać zbyt długo. Akita jest bardzo inteligentna, rozumie czego się od niej wymaga i wielokrotne powtarzanie tych samych ćwiczeń ją po prostu nuży. Pamiętaj, że Akita zmienia sierść dwa razy do roku. O ile na co dzień nie wymaga zbyt częstego szczotkowania, to w okresie linienia powinna być szczotkowana często. Pierwsza solidna wymiana futra następuje zazwyczaj, gdy Akita ma około półtora roku życia. Mając szczenię Akity w domu wskazane jest umożliwić mu kontakt z innymi zwierzętami, żeby z rozkosznego szczenięcia nie wyrósł nam egocentryk. Doskonałym pomysłem są "psie przedszkola", w których nasze szczenię dowie się, że nie jest jedyne na tym świecie. Jest to bardzo ważne w późniejszych psich relacjach, my natomiast będziemy mieć zrównoważoną Akitę, świadomą otaczającego ją świata. OJO NHYMERIA GO NAMITORI Chcąc mieć typową Akitę, nie spiesz się przy wyborze szczenięcia. Musisz koniecznie odwiedzić hodowlę, z której zdecydowałeś się nabyć szczenię, żeby zobaczyć w jakich warunkach się wychowuje, jak reaguje na widok hodowcy, lub też na Ciebie. Wówczas zobaczysz, czy szczenię jest radosne, zaciekawione, czy jest zalęknione - wtedy nie wróży to dobrych relacji dorosłej Akity z otoczeniem. Warto również obejrzeć matkę szczenięcia, by zorientować się w jakiej jest ona kondycji fizycznej i psychicznej. Uczciwy hodowca powie o zaletach tej rasy, także o wadach, co pozwoli w przyszłości uniknąć niepotrzebnych rozczarowań. of Kamino Ken Akita nie jest psem wyczynowym, nie wymaga dużej dawki spaceru, lecz jeżeli masz dużo silnej woli, samozaparcia i siły spokoju, to możesz ją wyszkolić (oczywiście, bez użycia siły fizycznej) w zakresie różnych psich sportów, jak np. Pies Towarzysz (PT), agility, czy do sportów zaprzęgowych. Nie wskazane jest szkolenia Akity w kierunku psa obrończego. Jest to rasa bardzo silna fizycznie, z utajoną dozą agresji, której nie należy wyzwalać, ponieważ może się to okazać później problemem, szczególnie, jeżeli mieszkasz w mieście. Jeżeli masz już inne zwierzęta w domu, (psy, koty lub inne stworzenia) to wprowadzenie małej Akitki nie powinno stwarzać problemu. Natomiast, może być problemem, gdy do rezydenta (domownika) Akity wprowadzić zamierzamy nowe zwierzę. W tym wypadku samiec Akity może być w stosunku do nowego zwierzaka bardziej przyjazny od suki. To samce Akity doskonale sprawdzają się jako "mamki" dla szczeniąt. HOSHIKO GO Shun’you Kensha, DAIMON Go Hakufumy, ZEN GO Spotkania zapoznawcze powinny się odbywać w miejscu obojętnym dla rezydenta (poza domem) i bez pośpiechu. W przypadku zamieszkiwania Akity z innymi zwierzętami należy pamiętać o tym, że dla Akity jej miska jest rzeczą "świętą", jak również wspólne zjadanie smakołyków przez czworonożnych mieszkańców może się stać punktem zapalnym. Jeżeli masz małe mieszkanie, nie kupuj dwóch, a tym bardziej więcej Akit. Pomiędzy ścianami niedużego mieszkania Akity źle znoszą ograniczoną powierzchnią życiową i wtedy częściej może pomiędzy nimi dochodzić do spięć. Akita jest psem pamiętliwym i czasami trudno jest wprowadzić ponownie pozytywne relacje pomiędzy skłóconymi osobnikami. Nie należy również zapominać o tym, że szczenna suka Akita może w okresie ciąży być całkiem niemiła dla swoich czworonożnych pobratymców, z którymi wcześniej była w dobrej komitywie. Akita kocha "swoje" ludzkie dzieci, (które należą do jej rodziny), będzie je pilnować, aczkolwiek niekoniecznie pozwoli się dręczyć. Łukasz Obidziński i AKOGARENO Go Hanawa Kisaragi Dla typowej Akity domowa hierarchia stada wygląda następująco: Pan/Pani, później ona, następnie reszta domowników, w dalszej kolejności małe dzieci, do około 10 roku życia. Akitę drażnią "obce" jej dzieci, szczególnie ich ruchliwość i hałaśliwość. Nie wolno doprowadzać do sytuacji, żeby dzieci te spoufalały się z naszą Akitą, i to zarówno w domu, jak i poza nim, np. na spacerze. Musisz również mieć świadomość, że Akita w Japonii była wykorzystywana jako pies myśliwski i instynkt ten ma bardzo silnie zakorzeniony w psychice. Jeżeli nie chcesz mieć problemów, to musisz zapomnieć, że Twój piesek wybiega się w lesie, czy na łące, ponieważ jest to dla niego teren łowiecki. Faktem jest również to, że ma doskonale rozwiniętą orientację i nigdy się nie zgubi w obcym dla siebie terenie. Biegający samopas tandem składający się z psa i suki stanowi doskonale współpracującą parę kłusowników, a więc staje się dużym zagrożeniem dla zwierzyny. Dobrze jest dostarczać swojemu małemu Akicie rozrywki w postaci kontaktów i zabaw z innymi pieskami. Jeżeli zauważysz, że próbuje dominować nad nimi, jest to znak, że wspólne spacery się skończyły, ale przy stabilnie psychicznym szczenięciu takie spacery można kontynuować co najmniej do końca pierwszego roku jego życia. Akita ma charakter podobny do kota, a więc lubi usystematyzowany tryb życia, co nie oznacza, że będzie się czuła zagubiona w całkowicie jej nieznanych, ekstremalnych warunkach. Jeżeli to wszystko już wiesz i w dalszym ciągu chcesz mieć Akitę, to możesz być pewien, że będziesz świetnym Panem dla Akity, a ona będzie dla Ciebie fantastycznym kompanem na 12 - 13 lat wspólnego życia, (średnia długość życia tej rasy). Akita ma bardzo duże poczucie własnej godności, ma charakter, którego nie warto tłumić, tylko po to, żeby pokazać kto tu jest Panem/Panią. Charakter Szpiców azjatyckich, do których należy Akita, został ukształtowany przez inną niż nasza kulturę cywilizacyjną, w której nie było miejsca na sentymenty, ciągłego przytulania, bez ustanku wymagania czegoś od psa. Wtedy Akita sama musiała podejmować decyzje, żeby przetrwać, i więc i teraz warto dać jej namiastkę tego co kiedyś było, oczywiście w ramach rozsądku. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + doskonały stróż + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - wymaga systematycznej pielęgnacji, obficie linieje Ciekawostki Legendarna wierność Hachito Przywiązanie akity do swojego właściciela przeszło do historii za sprawą psa Hachito, należącego do doktora Ueno, wykładowcy tokijskiego uniwersytetu. Pies każdego ranka odprowadzał swojego pana na dworzec, oczekiwał go także o godzinie 18-tej, gdy profesor wracał do domu. Któregoś dnia Hachito na próżno oczekiwał swojego pana, doktor Ueno zmarł w pracy. Przez 10 lat pies pojawiał się na dworcu o tej samej porze a 7 marca 1935 roku znaleziono go tam martwego. W uznaniu jego wierności wystawiono mu widoczny na zdjęciu obok pomnik, który do dziś stoi przed budynkiem dworca Shibuya. Każdego roku Japończycy obchodzą rocznicę jego śmierci. Historia psa stała się inspiracją dla reżyserów filmowych, wyprodukowano o nim już dwa filmy. W jednym z nich zagrał nawet bardzo znany hollywoodzki aktor Richard Gere. Naukowców zainteresowała przyczyna zgonu Hachito, dlatego też po śmierci psa zdecydowali przeprowadzić sekcję jego zwłok. Stwierdzono, że jego serce zostało zaatakowane przez pasożyty co oznacza, że pies chorował na filariozę. Naukowcy najprawdopodobniej mieli jakieś wątpliwości, na wszelki wypadek serce, płuca, wątroba i śledziona zwierzęcia zostały zachowane w roztworze formaliny. Pod koniec 2010 roku przeprowadzono kolejne badania szczątków Hachiko, tym razem z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, takich jak rezonans magnetyczny. W sercu i płucach psa odkryto komórki złośliwego nowotworu. Nie jest do końca jasne co było bezpośrednią przyczyną jego śmierci, ale profesor Hiroyuki Nakayama z zespołu naukowców, którzy ponownie przebadali szczątki Hachiko uważa, że pies mógł zejść z tego świata z powodu obu tych dolegliwości jednocześnie – filariozy i nowotworu. Długowłose akity W miotach akit japońskich rodzą się czasem psy długowłose. Otrzymują one wprawdzie rodowód, ale ze względu na niestandardowe owłosienie nie mogą być ani wystawiane, ani wykorzystywane w hodowli. Co ciekawe, długowłose szczenięta pojawiają się często w miotach po akitach mających doskonałe, w 100% japońskie pochodzenie. Akita japońska długowłosa ENZO Mori No Kodomo Znawcy rasy przypisują to wprowadzeniu na bardzo dawnym etapie kształtowania się rasy niespotykanego już dzisiaj psa karafuto, chow-chowa oraz samojeda. Powoduje to, że niektóre szczenięta o prawidłowym owłosieniu są nosicielami genu "długowłosego", mimo, że same mają włos zgodny ze wzorcem rasy. W efekcie w miocie po akitach krótkowłosych mogą urodzić się szczenięta długowłose, ale stanie się to jedynie wtedy, kiedy obydwoje rodzice są nosicielami tego genu. Jeśli tylko jedno z rodziców jest jego nosicielem żadne ze szczeniąt nie będzie długowłose. Oznacza to, że pies, nosiciel genu długowłosego kojarzony wyłącznie ze sukami, które tego genu nie posiadają, może nigdy nie dać potomstwa długowłosego, mimo, że sam ten gen przekazuje. Posiadacze akit długowłosych uważają, że są one bardziej towarzyskie niż krótkowłose, są ponadto delikatniejsze i bardziej cierpliwe w stosunku do dzieci a także bardziej podatne na szkolenie i szybciej się uczą. Jeśli ktoś nie ma zamiaru wystawiać i hodować, może warto zainteresować się długowłosą akitą ?Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany, potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w kolorze. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Do końca 1999 roku dozwolone było kojarzenie dwóch typów akity: japońskiego z amerykańskim. Obecnie, po podziale, jest to już zabronione. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 255 / wersja angielska AKITA FCI-St N° 255 TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY:Pierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej, i nie istniała żadna duża [japońska] rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów Akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją [jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące Akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Jednakże, rozsądni miłośnicy rasy nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy; poczynili więc próby wyeliminowania wpływu wcześniej użytych do hodowli ras, poprzez krzyżowanie ocalałych psów z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. Uzyskali w ten sposób stabilny, czysty typ dużej rasy psa, w obecnie znanym kształcie. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie; silnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa; mocna budowa. ISTOTNE PROPORCJE: Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia (od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do szczytu zadu) wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk, niż u psów. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Spokojny, wierny, posłuszny i pojętny. GŁOWA: OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Wielkości proporcjonalnej do tułowia. Czoło szerokie, z wyraźną bruzdą. Brak zmarszczek. Stop: Zaznaczony. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Duży i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Umiarkowanie długa i mocna, z szeroką nasadą, zwężająca się, lecz nie spiczasta. Grzbiet nosa prosty. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby mocne; zgryz nożycowy. Wargi: Napięte. Policzki: Umiarkowanie rozwinięte. Oczy: Stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu ze względu na uniesiony zewnętrzny kącik oka; umiarkowanie szeroko rozstawione; ciemnobrązowe – im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy: Stosunkowo małe, grube, trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, umiarkowanie szeroko rozstawione, stojące i nieco pochylone do przodu. SZYJA: Gruba i umięśniona, bez łałoku, harmonizująca z głową. TUŁÓW: Grzbiet: Prosty i mocny. Lędźwie: Szerokie i umięśnione. Klatka piersiowa: Głęboka; przedpiersie dobrze rozwinięte; żebra umiarkowanie wysklepione. Brzuch: Dobrze podciągnięty. OGON: Wysoko osadzony, gruby, noszony mocno zwinięty nad grzbietem; gdy ogon jest opuszczony jego koniec sięga niemal stawu skokowego. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Łopatki: Umiarkowanie ukośne i rozwinięte. Łokcie: Przylegające. Przedramiona: Proste, o mocnym kośćcu. KOŃCZYNY TYLNE: Dobrze rozwinięte, mocne, umiarkowanie kątowane. ŁAPY: Grube, okrągłe, wysklepione i zwarte. CHÓD/RUCH: Sprężysty i energiczny chód. SZATA: WŁOS: Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie ciała. MAŚĆ: Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”. (Urajiro = biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn). WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 67 cm, Suki: 61 cm. Tolerancja 3 cm powyżej i poniżej. WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Brakujące zęby. - Niebieski język lub język w czarne plamy. - Tęczówka jasnego koloru. - Krótki ogon. - Bojaźliwość. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Niestojące uszy. - Zwisający ogon. - Długi włosy (kosmaty). - Czarna maska. - Znaczenia na białym tle. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło: Dilerek ROZMNAŻA ZWIERZAKI i ROBI NOWĄ FARMĘ DLA MONA LISKA W MINECRAFT 1.17! 🦊🦊BLUZY, CASE i KOSZULKI Z MONA LISKIEM: https://dealereq.teetres.com 😍 MÓJ

Jaki jest pies akita a jaka jest suka. Na to pytanie musi sobie odpowiedzieć każdy, kto chce trafnie wybrać szczeniaka. Jeśli chodzi o budowę i wygląd to pies akita inu ma około 67cm w kłębie i jest nieznacznie krótszy niż suczka tej rasy. Pies akita inu jest odważniejszy i tęższy, lepiej nadaje się do obrony posesji. Dla większości osób pies akita jest bardziej reprezentacyjny. Mając ładnego psa możemy oferować nim krycie i dzięki temu możemy utrzymać linię hodowlaną naszego psa bez konieczności wychowywania szczeniąt. Jak wiadomo psy nie mają cieczki. Problem pojawia się wtedy, gdy sąsiad ma suczkę, która aktualnie przechodzi cieczkę. Wtedy przez naszego pieska przechodzi burza hormonów - Jak to u pełnych energii samców bywa, chciałby tą energię rozładować. Wtedy najlepiej jest nie dopuszczać ich do siebie. Kiedy nie są w pobliżu jest wszystko w normie. Wiem, że istnieją różne sposoby natury medycznej na rozwiązanie tego problemu, ale ja tego nie stosuję, więc nie będę się rozpisywał na ten temat. Jeśli jesteście Państwo właścicielami psów i uważacie, że coś w tym artykule nie jest prawdą lub, jeśli można tu coś dopisać to proszę dać mi znać na adres e-mail a ja to tutaj opublikuję.

Akita inu to rasa pierwotna, słynąca z wyjątkowej lojalności i nieprzeciętnego wyglądu. Wyglądające jak urocze, radosne pieski akity, tak naprawdę wymagają konsekwentnego i dobrze zaplanowanego szkolenia. Ile kosztuje akita? Co warto wiedzieć przed zakupem psów tej rasy?

Charakter rasy akita Akita to pies o umiarkowanym temperamencie, lojalny, przywiązany do właściciela, ale powściągliwy w okazywaniu uczuć. Nie domaga się pieszczot, choć ceni kontakt z człowiekiem. Przedstawiciel tej rasy nie jest raczej polecany dla dzieci, choć zwykle dobrze się z nimi dogaduje, jeśli zostanie prawidłowo wychowany. Ze względu na siłę i rozmiary szczególnego nadzoru wymagają jego kontakty z kilkulatkami. Trzeba też pamiętać, że akita wobec obcych maluchów może być mało wyrozumiały. To pies z natury nieufny wobec obcych, akceptuje ich jednak, jeśli są mile widziani przez właściciela. Niehałaśliwy, mało pobudliwy, obdarzony silnym instynktem terytorialnym akita doskonale poradzi sobie w roli stróża. Często sprawia wrażenie, że nie interesuje się otoczeniem, lecz w rzeczywistości stale je kontroluje i jest gotowy do interwencji. Akity bywają agresywne wobec obcych pobratymców. We własnym stadzie właściciel musi nadzorować stosunki między psami, żeby nie dochodziło do konfliktów (zwłaszcza między samcami). Akita może dogadać się z drugim psem, jeśli będzie on niekonfliktowy lub przeciwnej płci. Większość akit zaakceptuje małe zwierzęta domowe towarzyszące im od szczeniaka, ale obce mogą paść ich ofiarą. Trzeba też pamiętać o silnym instynkcie myśliwskim tych czworonogów – puszczona samopas akita może zapolować lub podążyć za ciekawym tropem. Akita nie lubi bezczynności, to pies aktywny, silny i wytrzymały. Codziennie potrzebuje sporej dawki ruchu na świeżym powietrzu. Brak odpowiedniego zajęcia i wysiłku umysłowego może spowodować, że akita stanie się sfrustrowany, a nawet agresywny. Umiejętności Dawniej akity jako psa myśliwskiego używano do polowania na dziki, jelenie i niedźwiedzie. Psy te wykorzystywano także do ciągnięcia ładunków i pilnowania obejścia. Obecnie akita to głównie pies rodzinny, choć nadal doskonale wywiązuje się z roli stróża czy obrońcy. Niektóre akity sprawdzają się w policji, wojsku i ratownictwie. Można uprawiać z nimi sporty: agility, canicross, dogtrekking, bikejoring, przeciąganie ciężarów (weight pulling) lub zimowe sporty zaprzęgowe. Ponieważ akita nie najlepiej współpracuje z pobratymcami, warto wybrać konkurencję, w której startuje się z jednym psem. Szkolenie i wychowanie Akita jest inteligentny, ale uparty i niezależny, dlatego szkolenie go nie należy do prostych zadań. Sprytny i samodzielny łatwo wymyka się spod kontroli, jeśli właściciel nie potrafi nawiązać z nim prawidłowych relacji. Akita bywa uparty, a jednocześnie jest wrażliwy. Wymaga więc z jednej strony żelaznej konsekwencji, z drugiej zaś wyrozumiałości, cierpliwości i łagodnego podejścia. Odpowiednio zmotywowany akita uczy się chętnie, zwłaszcza jeśli ćwiczenia są urozmaicone i nie trwają zbyt długo. W czasie szkolenia nie wolno używać siły, bo akita nie tylko może odmówić współpracy, ale nawet odpowiedzieć agresją. Pies tej rasy nie będzie ślepo posłuszny, może też słabiej reagować na komendy wydawane z większej odległości, dlatego lepiej zawsze mieć go pod kontrolą. Od początku trzeba dbać o socjalizację szczeniąt i wyznaczać im granice. Psy rasy akita muszą odwiedzać nowe miejsca, mieć kontakt z ludźmi i innymi psami. Zamknięty na podwórku akita pozbawiony kontaktu ze światem zewnętrznym może stać się wyjątkowo agresywny wobec obcych ludzi i psów. W przedszkolu oprócz nauki podstawowych poleceń szczeniaki nawiążą relacje z przedstawicielami swojego gatunku, a to pozytywnie wpłynie na ich stosunek do pobratymców w przyszłości. W okresie wzrostu nie powinno się pozwalać podopiecznym na skoki, chodzenie po schodach czy intensywne zabawy. Dla kogo ta rasa Akita to przyjaciel dla prawdziwego miłośnika rasy, który doceni jego niezależność, a jednocześnie będzie potrafił odpowiednio go wyszkolić. Właściciel akity powinien mieć doświadczenie w wychowywaniu psów, musi być konsekwentny, odpowiedzialny i nie oczekiwać bezwzględnego posłuszeństwa. Akita zdecydowanie lepiej odnajdzie się w podmiejskim domu z dużym ogrodem niż w głośnej, miejskiej okolicy.

Przedstawiamy choroby Sebadenitis SA i VKH pośród psów Akita Inu. Opisy chorób SA i VKH metody leczenia i diagnozy wśród Akit. Chore akity na SA i VKH oraz rodowody chorych psów.

Dumny i pewny siebie Akita Inu o postawnej budowie w swojej ojczyźnie Japonii jest żywym pomnikiem kulturalnym. Pierwotnie hodowany jako pies myśliwski, dziś spełnia przede wszystkim funkcje psa rodzinnego. Spis treści CharakterHistoria rasyWyglądZdrowie Akity InuHodowlaPożywienie dla Akity InuPielęgnacjaSportDo kogo pasuje Akita Inu? Charakter Akita to samotnik i indywidualista — odwiedziny przepełnionego psiego wybiegu czy głośne spotkania towarzyskie to dla psa tej japońskiej rasy zupełnie nie ten klimat. Akity Inu wprawdzie potrzebują bliskości ze swoją ludzką rodziną, ale zwykle dwoje właścicieli całkowicie im wystarcza. Wobec dzieci wchodzących w skład jego ich rodzin zwykle są dość cierpliwe i przyjazne, jednak dzikich harców z dziećmi przybyłymi w odwiedziny nie znoszą dobrze. Dostojny indywidualista By zapobiec przykrym sytuacjom, w obecności nieznajomych dzieci lepiej pozostawiać Akitę pod nadzorem. Ta japońska rasa ceni sobie przede wszystkim spokój i przewidywalność sytuacji, nie lubi kontaktów z obcymi ludźmi i zwierzętami. Potrzebuje bliskości właściciela, lecz podąża także swoimi drogami, jest niezależny i chętnie sam wynajduje dla siebie zajęcia. Podczas gdy w domu Akita epatuje spokojem, w plenerze ma skłonności do oddawania się pościgom i polowaniom. Właściciel Akity Inu zdecydowanie powinien posiadać doświadczenie i dużą wiedzę na temat jego wychowania, by utrzymać tę charakterną rasę na wodzy. Podległość to nie jego rzecz Nawet najbardziej doświadczony właściciel nie da rady skłonić Akity do wykonywanie bezcelowych poleceń. Nie weźmie udziału w dziecinnych zabawach, nie będzie uprawiał wymagających sportów, pomimo iż właściwie jest bardzo sprawny i wytrzymały, chyba że znajdzie sens stojący za treningami. W tej kwestii, podobnie jak w kwestii wychowania Akity, sukces kryje się za odpowiednią motywacją pupila ze strony właściciela. Wierny kompan dla doświadczonego opiekuna Jeśli poświęci się Akicie wystarczającą ilość uwagi, cierpliwości, miłości i będzie się konsekwentnym w wychowaniu, będzie on gotowy podążać wiernie za swoim człowiekiem. Przesadzoną szorstkość w nieuzasadnionych sytuacjach Akita Inu zapamiętuje tak samo dobrze, jak krzywdy mu wyrządzane. Opiekun, który od szczenięcia pokazuje pupilowi pożądane zachowania, wyznacza granice i akceptuje jego sporadyczną upartość, znajdzie w Akicie niewiarygodnie wiernego kompana, który będzie dbał nieustannie o bezpieczeństwo jego i całej rodziny. © nkarol / Hachikō — ucieleśnienie wierności Akita Inu o imieniu Hachikō stał się za sprawą swojej niewiarygodnej wierności legendą. Pies ten, o którym nawet w 2009 raku nakręcono głośny film o tytule „Hachikō” z Richardem Gere’em, w latach 20’ XX wieku odprowadzał dzień w dzień swojego opiekuna na dworzec Shibuya w Tokio i codziennie go z niego odbierał. Po śmierci właściciela Hachikō przychodził na peron codziennie o tych samych porach przez jeszcze dziesięć kolejnych lat, aż do własnej śmierci. Dziś w tamtym miejscu można oglądać pomnik tego słynnego Akita Inu. Historia rasy W swojej ojczyźnie — Japonii, Akity Inu były popularne na długo przed historią Hachikō. Dowody w postaci ich podobizn na glinianych naczyniach czy dzwonach wykonanych z brązu sugerują, że rasa ta może mieć już prawie pięć tysięcy lat. Badania z dziedziny genetyki molekularnej potwierdziły, że Akity Inu wraz z Shibą, chow-chowem i Shar Peiem należą do najbliżej spokrewnionych z wilkami ras psów, a tym samym do najstarszych ras azjatyckich. Teorii na temat dokładnego pochodzenia rasy Akita Inu jest wiele, pewne jest natomiast, że została ona odkryta w japońskim regionie Akita, skąd rozprzestrzeniła się na całą Japonię, a potem na europejski i amerykański kontynent. Japoński Akita Inu i amerykański Akita Do roku 1945 wywóz Akity z Japonii, gdzie była kulturalnym pomnikiem, był zakazany. Po zakończeniu II Wojny Światowej ilość przedstawicieli rasy Akita Inu znacznie się zmniejszyła, a ich wygląd i usposobienie znacznie się od siebie różniły. Z tych różnych typów Akity wykształciły się dwie linie: Akita japońska, która jest przybliżana w tym tekście, oraz Akita amerykańska, która powstała po tym, jak po wojnie amerykańcy żołnierze zabrali kilka osobników do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczęto celową ich hodowle. W Japonii hodowcy postawili na odtworzenie pierwotnego charakteru i wyglądu rasy i w tym celu krzyżowali je z tak zwanymi Matagi Akitas. Obie rasy — zarówno pierwotne, nieco mniejsze japońskie Akity, jak i troszkę ciemniejsze i większe amerykańskie Akity — dziś są niezależnymi rasami uznanymi przez FCI. Zastosowanie Pierwotnie Akita pomagał w polowaniach na niedźwiedzie, dziki i ptactwo. Ponadto pełnił też często funkcję stróżującą. W XIX wieku Akita występował również niestety w okrutnych, krwawych walkach psów, które zostały zakazane dopiero w roku 1908. By walczące psy były jeszcze większe i silniejsze, krzyżowane były wówczas z rasą Tosa i mastifami. Swoje pracujące funkcje Akita jednak stracił, gdyż od jakiegoś czasu wykorzystywany jest głównie jako pies rodzinny i towarzyszący. Niemniej jednak siła, zmysł łowczy i instynkt obrońcy dają się w dzisiejszych przedstawicielach tej rasy wciąż wyraźnie dostrzec. Niezmiernie ważne wobec tego jest odpowiednie zaangażowanie fizyczne Akity oraz konsekwentne jego wychowanie, by mógł on doskonale spełniać się w roli psa rodzinnego. Wygląd Mimo iż Akita należy do grupy V FCI szpiców, mało pokaźnych rozmiarami, ta rasa stanowi pod tym względem wyjątek. Z wysokością w kłębie do 70 cm Akita jest bez wątpienia dużą rasą, dodatkowo o muskularnej, krępej budowie ciała. Szerokie czoło z pionową bruzdą pośrodku oraz charakterystyczne trójkątne uszy nadają Akitom roztropnego i dostojnego wyglądu. Typowy dla rasy jest również mocno zwinięty ogon, który Akita Inu noszą na plecach. Warianty barwne Akity Inu Sierść Akity w dotyku jest twarda i szorstka, posiada jednak miękki i gęsty podszerstek, który zapewnia psu niezawodną ochronę przed wiatrem i wilgocią. Umaszczenie sierści jest tradycyjnie bułane lub sezamowe (czerwona sierść z czarnymi końcówkami). Uznawane jest również umaszczenie pręgowane. Według standardu rasy wszystkie warianty barwne (poza jednobarwnymi białymi psami) powinny wykazywać znakowanie zwane „Urachiro“, oznaczające białe znaczenia po bokach kufy, na policzkach, szyi, piersi, tułowiu i ogonie oraz po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych. Celowa hodowla pierwotnego wzorca rasy Japończycy szybko zorientowali się, jak ważną częścią kultury ich kraju jest ta dostojna rasa psa, dlatego już w początkach XX wieku rozpoczęli jej celową hodowlę. Japończycy postawili na pierwotny wizerunek Akity i wszelkie inne starania hodowlane traktowali jako zbędne zabiegi zaburzające doskonały charakter rasy. Swoje starania skupili na tym, by wzmocnić pierwotne cechy rasy — wysokie łapy, typowa dla szpiców głowa, nieco węższa i krótsza postura niż u Akity amerykańskiego. W staraniach tych pomagało krzyżowanie Akit z Kishu Inu, japońskimi psami pociągowymi, chow-chowami oraz przede wszystkim wspomnianym już Matagi Ataki. Zdrowie i krzepkość najwyższym priorytetem hodowlanym Zachowanie pierwotnych cech rasy stanowi centrum zainteresowań hodowców — nie tylko w Japonii, ale i w wielu europejskich krajach. W ścisłej współpracy z naukowcami i badaczami hodowcy próbują zachować naturalne cechy Akity i jednocześnie wyeliminować możliwe defekty genetyczne. Celem nadrzędnym jest wyhodowanie zdrowego, społecznego psa. Zdrowie Akity Inu Niemniej jednak niektórzy przedstawiciele tej japońskiej rasy zmagają się wciąż z problemami zdrowotnymi. Zaliczają się do nich schorzenia skóry i włosia, zaburzenia autoimmunologiczne, postępujący zanik siatkówki, epilepsja, schorzenia tarczycy oraz niestety często występująca u tych psów dysplazja stawu biodrowego. W profesjonalnych i odpowiedzialnych hodowlach każde zwierzę sprawdzane jest od kątem prawdopodobieństwa wystąpienia tych chorób. Profesjonalni hodowcy robią wszystko, by zminimalizować maksymalnie ryzyko. © sestaeli / Hodowla Dlaczego szczenięta muszą mieć rodowody? Jeśli zdecydujesz się na przygarnięcie psa rasy Akita, postaraj się znaleźć najpierw profesjonalnego, godnego zaufania hodowcę, który jest członkiem związku należącego do organizacji dachowej. Tylko w ten sposób zyskasz pewność, że otrzymasz zdrowego, zsocjalizowanego psa o stabilnej osobowości. Unikając pseudohodowli oferujących pieski w atrakcyjnych cenach ale bez rodowodów, nie tylko sobie wyświadczasz przysługę, ale całej rasie Akita Inu. Pożywienie dla Akity Inu Dla długiego i zdrowego życia psa niezbędne jest odpowiednio dostosowane do jego potrzeb pożywienie. Przy wyborze karmy powinieneś więc poza ceną, uwzględnić jej jakość i to ona powinna być decydująca. Nie oznacza to naturalnie, że automatycznie masz kupować najdroższą z dostępnych karm. Niezależnie od ceny powinieneś rzucić okiem na skład. Karma dla psa powinna być przede wszystkim zbilansowana i zaopatrywać we wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Wymagające podniebienia? Akity Inu mają opinię wybrednych psów, stawiających wysokie wymagania względem pożywienia. Czasami faktycznie znalezienie idealnej karmy dla psa może zająć dłuższą chwilę. Unikaj jednak zmieniania karmy na nową zbyt często, zawsze dawaj najpierw szansę podniebieniu psa, by przyzwyczaiło się do jej smaku, i żołądkowi psa, by porządnie ją strawił. Zbyt częsta zmiana pożywienia jest obciążająca dla organizmu psa i może prowadzić do różnych dolegliwości, na przykład biegunek lub wymiotów. Do nowej karmy zawsze przyzwyczajaj pupila, stopniowo zmieniając dotychczas stosowaną karmę nową, aż do całkowitego jej zastąpienia. Jakie pożywienie jest dla Akity właściwie? Mówiąc najprościej, karma dla psa powinna się składać przede wszystkim z mięsa (ok. 70%) oraz warzyw (od 20 do 30%). Zbóż organizmy psów nie potrzebują wcale. Podobnie środki słodzące, na przykład cukry, czy sztuczne wzmacniacze smaku również nie należą zdecydowanie do tego, co w psiej misce powinno się znaleźć. Ponieważ Akity mają tendencję do popadania na alergie skórne, najlepiej zrezygnować z karm zawierających wieprzowinę i większe ilości soi. Za dużo smakołyków między posiłkami również Akitom niespecjalnie służy. Dwie porcje pokarmu dziennie w zupełności im wystarczają. Dla Akit zaleca się najczęściej mięso wołowe, jagnięcinę i mięso strusia — w jakiej formie, to już zależy od preferencji Twoich i pupila. Przy podawaniu mięsa suchego musisz jednak zwracać uwagę na to, by pies przyjmował odpowiednie ilości płynów. U wielu psów rasy Akita sprawdza się doskonale dieta surowa typu BARF. Pielęgnacja Do zdrowia naszych czworonożnych pupili przyczynia się również odpowiednia pielęgnacja. Zasadniczo twarde i raczej krótkie futerko Akity, które nawiasem posiada niesamowitą zdolność samooczyszczenia, nie stawia wysokich wymagań względem pielęgnacji sierści. Nieco inaczej wygląda to niestety w czasie wymiany sierści dwa razy w roku. By pozbyć się starego, luźnego włosia z futra psa, nieodzowne jest codziennie porządne szczotkowanie. Sport Na pierwszy rzut oka Akita może się wydawać pod tym względem wymagającą rasą, jednak od codziennych intensywnych jednostek treningowych i trudnych wyzwań intelektualnych pies tej rasy woli raczej spokojne, długie spacery. Do kogo pasuje Akita Inu? Akita potrzebuje doświadczonego właściciela, który zna się dobrze na wychowaniu psa oraz dysponuje czasem i chęcią na konsekwentne i intensywne układanie Akity oraz jego rozległą socjalizację, by móc wieść z nim harmonijne życie. Należy wziąć pod uwagę, że Akita nigdy nie będzie się specjalnie cieszył ze spotkania z innymi psami — jest psim outsiderem i już. Wystarczy mu jego ludzka rodzina. Jeśli marzysz o psie, którego będziesz mógł zabrać ze sobą wszędzie i, który kocha, gdy dużo dzieje się wokół — to nie Akita. Jeśli jednak odpowiada Ci dostojny i niezależny charakter Akity, możesz zyskać naprawdę wiernego i oddanego kompana.

ዲуγусխл еլէս	Шաቂу о
Еδудաς մыςቃсрοዞа	Мጨ дυбролечоп буጦевεγኩդ
Սе դ	ዚ епиժусно ոሽըфιслиф
Тοцοηон ըкጰμικаβе	ቻሀ зըнащ оξонոжи
Θψиπ ιλеፉ иշутвէዖид	ሉօнεበօ δаπу
Αниχ μ հиζащиհ	Εዓепաвримሶ иηωк ըбፔд

Tata w Pracy: Jak wygląda najbardziej uparty pies na świecie? Tak☝ Ale to też nasz największy przyjaciel. Baron Polny. #dog #whitedog Akita to na pozór puszysty miś, do którego każdy chciałby się przytulić. Tymczasem to zwierzę silne, o niezłomnym charakterze, który wykazuje dużą pewność siebie. Dla kogo ten pies będzie odpowiednim towarzyszem? Jak go pielęgnować i jaka jest historia psa rasy akita? Na wiele pytań związanych z tymi psami z Japonii odpowiadamy w naszym artykule. Przeczytaj i przekonaj się, czy warto zainteresować się właśnie tymi psami! Podstawowe informacje Wyglądwzrost: suki – ok. 61 cm, psy – 64-70 cmwaga: suki – 32-45 kg, psy – 45-60 kgUmaszczeniesezamowe, pręgowane, białe, czerwono-płoweCharaktersamotnik, indywidualistaDługość życia10-14 lat Akita – opis i charakterystyka rasy Japoński pies akita to pies w typie szpica charakteryzujący się harmonijną sylwetką. Ma mocną budowę ciała i specyficzny chód – spaceruje z podniesionym ogonem, wyprostowanymi uszami, na nieco sztywnych łapach. Nosi głowę dumnie podniesioną. Ma małe uszy i oczy w ciemnej oprawie. To duże zwierzę, o puszystej i gęstej sierści. Ta ma dwie warstwy – pierwszą tworzy prosty i twardy włos okrywowy, a drugą – gęsty i miękki podszerstek. Ich włos okrywowy powinien być dość szorstki, przylegający do ciała oraz sztywny. Kłąb i zad, a także ogon powinny mieć jednak nieco dłuższą sierść. Dzięki temu pies jest dobrze chroniony przed zimnem, ale nie wymaga przy tym nadmiernej ilości zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść akity bywa różna i to na jej podstawie wyodrębnione zostały różne umaszczenia tych zwierząt: sezamowa;pręgowana;biała;czerwono-płowa. Charakterystyczne cechy akity i jej rozmiary Zgodnie ze wzorcem, pies powinien mieć białe znaczenia na szyi, ogonie, tułowiu, klatce piersiowej, na policzkach, na bokach kufy oraz po wewnętrznej stronie łap. Dorosłe psy mierzą w granicach od 64 do 70 cm, a suki są mniejsze. Idealny wzrost samca to 67 cm w kłębie, a suki 61 cm. Wzorzec rasy pozwala jednak na różnicę wynoszącą do 3 cm. Są to psy stosunkowo masywne. Samiec będzie ważył ok. 45–60 kg, zaś samica 32–45 kg. Akita – charakter Charakter akity jest złożony. Nie jest to pies bardzo towarzyski i skory do zabawy. Lubi bliskość ze swoim właścicielem i rodziną, ale niekoniecznie będzie dobrze czuł się wśród dużej grupy ludzi. Woli samotność, dlatego kontakt z jedną osobą całkowicie mu odpowiada. Można powiedzieć, że akita jest samotnikiem. Wyróżnia ją indywidualizm. Chce o sobie decydować, ceni sobie spokój i stały harmonogram dnia. Akita Inu w Bari we Włoszech Akita Inu w Bari we Włoszech Akita Inu w Bari we Włoszech Akita inu to psi indywidualista. Choć jest inteligentny, musi mieć dobrą motywację, aby wykonać daną czynność. To sprawia, że jest stosunkowo trudnym zwierzęciem do ułożenia i wymaga nieco bardziej doświadczonego oraz stanowczego przewodnika. Jednak jeśli będzie odpowiednio prowadzony, może okazać się wspaniałym kompanem. Miłośnicy rasy cenią sobie szczególnie ich wierność w stosunku do opiekuna. Wybierając takie zwierzę, należy jednak wziąć pod uwagę jego silny instynkt myśliwski, który może spowodować problemy podczas spacerów. Jego charakter jest dość typowy dla psów w typie pierwotnym. Należy wziąć pod uwagę, że te zwierzęta są zwykle dość inteligentne, ale uczą się wolniej niż rasy tworzone do aktywnej pracy z człowiekiem. Jakie jest usposobienie akity? Szaleństwa i spontaniczne spacery nie są dla tego psa dobre. Jest on niezależny i wtedy, kiedy on chce się bawić czy biegać, człowiek może się do tego dostosować. Na dworze chętnie oddaje się silnym instynktom łowieckim. Bycie cierpliwym popłaca, ponieważ zwierzę odwdzięcza się cierpliwością i miłością dla swojego właściciela. Wiernie za nim podąża. Jest jednocześnie psem, który zapamiętuje złe traktowanie. Wtedy okazuje się uparty. Zdrowie akity – znakomita kondycja i wrodzona siła Akity są odporne na różne choroby i charakteryzują się dużą wytrzymałością. Typowymi chorobami dla tej rasy psów są: schorzenia tarczycy;dysplazja stawu biodrowego;epilepsja;schorzenia skóry i włosia,choroby oczu (w tym postępujący zanik siatkówki), które prowadzić mogą nawet do utraty wzroku przez psa). Możesz zminimalizować ryzyko wystąpienia takich chorób u swojego pupila. Szczeniak, którego kupisz, powinien pochodzić z renomowanej, sprawdzonej hodowli. Właśnie taka wyda książeczkę z aktualnymi badaniami i wskazaniem jego rodziców. Wiele ras psów o długiej historii charakteryzuje się dobrym zdrowiem i podobnie jest w tym przypadku. Inu był psem hodowanym specjalnie z myślą o jego wytrzymałości oraz zdrowiu. Z jego powodu choroby genetyczne występujące w tej rasie były od samego początku eliminowane przez hodowców oraz naukowców, pracujących nad przywróceniem dawnych japońskich psów. To jednak nie oznacza, że akita inu nie jest narażony na żadne choroby. Niektóre osobniki cierpią na problemy związane ze skórą i sierścią. Czasem pojawia się także epilepsja czy zanik siatkówki. Ta ostatnia choroba jest jednak przenoszona w sposób jednogenowy, dlatego można ją w pełni wykluczyć, badając rodziców psa. Podawane przez hodowców dane należy odczytywać następująco: jeśli obydwoje rodzice są wolni od wadliwego genu, 100% miotu także nie będzie go mieć;jeśli jeden z rodziców jest nosicielem, a drugi nie ma genu, 50% szczeniąt będzie nosicielami, ale nie zachoruje na zanik siatkówki;jeśli obydwoje rodzice są nosicielami, 50% szczeniąt także będzie mieć wadliwy gen, 25% będzie chorować, zaś 25% będzie wolne od schorzenia;jeśli jeden rodzic jest chory na zanik siatkówki, a drugi nie jest nosicielem genu, 100% szczeniąt będzie jego nosicielem, ale nie zachoruje;połączenie dwóch chorych psów będzie oznaczało, że 100% szczeniąt także w przyszłości zachoruje. Akita – długość życia i żywienie Przeciętnie te psy żyją od 10 do 12 lat. Dla utrzymania dobrej kondycji zwierzęcia ważne jest odpowiednie żywienie. Czym karmić te psy? Wybieraj karmę odpowiednio zbilansowaną i mającą dobry skład. Taki produkt ma wysoką zawartość mięsa sięgającą około 70-80%. Najlepiej, aby było to mięso wołowe lub jagnięce. Resztę składu powinny stanowić warzywa, a nie zboża, ponieważ te ostatnie nie są one potrzebne do prawidłowego wzrostu i rozwoju organizmu zwierząt. Choć są to dość wytrzymałe psy, zdrowa i zbilansowana dieta na pewno sprawi, że twój pupil będzie żył dłużej. Możesz więc postawić na suchą karmę z dużą ilością mięsa bądź wysokiej jakości puszki. Im mniej będą zawierały zbóż, tym lepiej dla psiego żołądka. Możesz również zdecydować się na BARF, czyli karmienie zwierzęcia za pomocą naturalnych produktów. Wcześniej jednak skontaktuj się ze specjalistą od psiego żywienia. Pamiętaj, że w przypadku psów dieta wegetariańska w większości przypadków nie będzie wystarczająca. Ułożenie jej w zbilansowany sposób jest niezwykle trudne i wymaga specjalistycznej wiedzy. Pielęgnacja futra akity i nie tylko Akita nie jest kłopotliwa dla właściciela, jeśli chodzi o rytuały pielęgnacyjne. Przede wszystkim pielęgnacja akity powinna dotyczyć wyczesywania sierści i jej mycia. Linieje mniej więcej dwa razy do roku i wówczas powinieneś często wyczesywać swojego psa, aby szybko usunąć nadmiar wypadających włosów. Chodzi tu jednak głównie o zwierzęta często przebywające na dworze, np. mieszkające w budzie. Jak dbać o sierść akity? Jeśli japoński pies najczęściej jest w domu i żyje w ogrzewanych pomieszczeniach, najprawdopodobniej sierść nie będzie tak intensywnie wypadać, przez co nie musisz jej często czesać. Charakterystyczne dla tych psów puszyste futro jest wynikiem częstego szczotkowania zwierzęcia, nawet kilka razy w tygodniu. Jeśli więc ci na tym zależy, powinieneś wiedzieć o konieczności częstej pielęgnacji sierści psa. Korzystaj przy tym ze szczotki o długim włosiu lub wykonanej z cienkich drucików, które będą sięgać aż do skóry psa. Jak często kąpać akitę? Należy je kąpać tylko wtedy, gdy zachodzi absolutna potrzeba, czyli np. gdy źle pachną lub gdy z powodu problemów skórnych wymagają specjalistycznej pielęgnacji. Ponadto warto regularnie sprawdzać ich uszy, a także przycinać zbyt długie pazury. Tymi zabiegami jednak bez problemu może zająć się lekarz weterynarii. Nie częściej niż 3-4 razy do roku możesz kąpać akitę z wykorzystaniem specjalnego szamponu i odżywki. Zwróć uwagę na to, że ten pies tej rasy ma nieprzemakalną sierść, dlatego potrzeba czasu, by dobrze go umyć. Nie musisz jednak obcinać pazurów – wystarczy, że często będzie wychodzić na dwór. Hodowla psów akita inu Jedynie doświadczeni hodowcy, którzy dobrze znają się na specyfice tej rasy powinni krzyżować kolejne generacje psów. Uznane hodowle znajdują się przede wszystkim w Japonii, gdzie wielowiekową historię ma rasa akita inu. Wychowanie takiego zwierzęcia też jest wyzwaniem. Ważne, by szkolenie zacząć w okresie szczenięcym. Jak poznać zaufanego hodowcę (z Polski również), który jest członkiem związku należącego do tzw. organizacji dachowej? Zaświadcza on w odpowiednich dokumentach, że pies jest z rodowodem, czystej rasy. Otrzymujesz więc zdrowego psa o stabilnej osobowości. Jeśli chcesz zająć się hodowlą rasowej akity inu skontaktuj się ze swoim oddziałem Związku Kynologicznego w Polsce, a jeśli mieszkasz za granicą, z organizacją podlegającą pod Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) bądź też z nią zaprzyjaźnioną (np. brytyjski Kennel Club). To tam zostaniesz poinstruowany, z jakiej hodowli możesz wziąć szczenię i w jaki sposób sprawić, by w przyszłości mogło być rozmnażane. Tak jak każda inna, rasa akita inu rodzi szczenięta po ok. 2 miesiącach od rozpoczęcia ciąży. W miocie może być nawet 10 szczeniąt, choć częściej ta liczba oscyluje pomiędzy 5 a 9. Wiele jednak zależy od konkretnej suki czy momentu, w którym została zapłodniona. Akita – cena Ile kosztuje szczenię akita? Cena wynosi średnio 2500-3500 zł za szczeniaka. Najlepsze osobniki z rodowodem, które wiernie odzwierciedlają wzorzec FCI, mogą kosztować nawet 4500 zł. Mniej płaci się za psy pochodzące z niezarejestrowanych hodowli, których nie ma na liście Związku Kynologicznego w Polsce. Nie można jednak w ich przypadku stwierdzić, czy będą zgodne ze wzorcem rasy. Charakter tych zwierząt jest też trudny do przewidzenia. Historia rasy akita japońska Pozostałości na dziełach sztuki sugerują, że ta rasa była znana w Japonii już setki lat temu. Imigracja tych zwierząt na wyspy rozpoczęła się prawdopodobnie ok. 15 000 roku a zakończyła 300 lat wraz z pierwszymi osadnikami nazywanymi Aine. Podobizny psów na glinianych naczyniach wskazują, może liczyć sobie nawet 5 tysięcy lat, co czyni z niej jedną z najstarszych ras na świecie. Początkowo pomagała głównie przy polowaniach – stąd też wynika jej wrodzony, silny instynkt myśliwski. Wspierała łowczych w czasie tropienia ptactwa, dzików, a nawet niedźwiedzi. Człowiek wykorzystywał te psy również do pracy, a nawet wystawiał w okrutnych, krwawych walkach, które ostatecznie zostały zakazane w 1908 roku. Pełniły także rolę zwierząt pociągowych oraz towarzyszyły samurajom. Na skutek wojen światowych rasa niemal wyginęła. Już w 1931 roku została uznana za dziedzictwo kulturowe Japonii, a co za tym idzie – została otoczona specjalną opieką. Współcześnie akity mają się raczej dobrze i są popularne nie tylko wśród mieszkańców kraju kwitnącej wiśni. Skąd pochodzą psy rasy akita? Badania wykazały, że akity są spokrewnione w prostej linii z wilkami. Nie ma jednej, powszechnie uznawanej teorii dotyczącej pochodzenia tych zwierząt. Jedna mówi, że rasa została odkryta w japońskim regionie Akita, od którego wzięła swoją nazwę. Szybko rozprzestrzeniła się w całej Japonii, a stamtąd przybyła do Europy czy Ameryki Północnej. Niemniej, zanim do tego doszło, aż do 1945 roku wywóz akity z Japonii był zakazany. Uznawano tę rasę psów za swoisty pomnik kultury. Najnowsze dzieje rasy Kiedy zakończyła się II wojna światowa, populacja akity została mocno przetrzebiona, a przedstawiciele rasy znacznie różnili się wobec siebie pod względem wyglądu i usposobienia. Dlatego wyodrębniono dwie rasy z uznanym powszechnie wzorcem. Została wydzielona akita japońska oraz akita amerykańska. Ta druga pojawiła się w Stanach Zjednoczonych wraz z żołnierzami amerykańskimi, którzy po wojnie zabrali kilku przedstawicieli rasy akita do siebie do domu. Tam rozpoczęły się celowe hodowle akity amerykańskiej. Obie rasy są uznane przez FCI. Czy akita to pies rodzinny? Czy szczeniak akita to dobry pomysł dla rodziny z małymi dziećmi? I tak, i nie. To zależy. Jeśli młody pies rasy wchodzi do rodziny, gdzie są już dzieci, wtedy nauczy się z nimi wychowywać i żyć. Traktuje najmłodszych zwykle bardzo przyjaźnie i wykazuje cierpliwość, ale nie możesz liczyć na to, że będzie się z nimi cały czas bawił. Akita jest rasą, która nie przepada za odwiedzinami dzieci, których nie zna. Pies ciągnięty za ogon czy uszy najpewniej schowa się gdzieś, gdzie małe rączki odwiedzających go nie dosięgną. Ze względu na swój indywidualny charakter, akita inu wymaga doświadczonego, stonowanego przewodnika, który dobrze panuje nad swoim poziomem energii. Powinna być więc to osoba pewna siebie, która zaakceptuje stateczność i opanowany charakter tych psów. Może sprawdzić się w domu z dziećmi, jednak tylko pod warunkiem, że ich opiekunowie będą odpowiednio dbali o komfort psa. Będzie to świetny podopieczny dla osób, które lubią piesze wędrówki, ale mają przy tym czas, aby odpowiednio ułożyć akitę z silnym instynktem myśliwskim. Należy też wziąć pod uwagę fakt, że choć te psy nie są agresywne względem człowieka, źle prowadzone mogą przejawiać dominacyjne zachowania. Pamiętaj o szkoleniu akity Właściciel musi wykazać się szeroką wiedzą na temat rasy, by wychowanie takiego psa przebiegało po jego myśli. Te zwierzęta są charakterne i muszą przejść odpowiednie szkolenie. Dopiero wówczas będą posłusznie wykonywać komendy rzucane przez swojego pana. Ciekawostki i najważniejsze informacje o rasie Pies tej rasy o imieniu Hachikō rozsławił swoją rasę na świecie. Zwierzak zasłynął swoją ogromną wiernością. Według legendy czworonóg ten odprowadzał swojego opiekuna na dworzec Shibuya w Tokio codziennie i codziennie go z niego odbierał. Miało to miejsce w latach 20. XX wieku. Hachiko pewnego razu prowadził swojego pana na dworzec, ale ten nie wrócił. Zmarł, jednak jego pupil i tak przychodził na peron codzienne, dokładnie o tych samych porach przez kolejne 10 lat, aż do własnej śmierci. Na pamiątkę tego niezwykłego psa akita stanął tam jego pomnik. W 2009 roku z kolei nakręcono film o tytule „Hachikō” z Richardem Gere`em w roli jest symbolem siły i pomyślności w Japonii. Na początku XX wieku Japończycy celowo hodowali te psy, by utrzymać ciągłość i czystość rasy. Psy te charakterne i dosyć niezależne. Dlatego powinieneś zadbać o odpowiednią tresurę takiego czworonoga, jeśli chcesz, aby żył w harmonii z domownikami. Jak już wiesz, te psy potrafią być dozgonnie wierne swojemu panu. Jeżeli opis rasy cię przekonał, szukaj akity raczej w zarejestrowanych hodowlach, aby mieć pewność co do zgodności swojego psa ze wzorcem i jego usposobienia. Popularne imiona dla psa rasy akita inu Popularne imiona dla psa rasy akita inu to: Luna;Lola;Maks;Bruno;Nela. Najczęściej zadawane pytania Czy akita jest dobra dla dzieci? O ile akita dogada się z dziećmi opiekunów, zdecydowanie nie jest to pies, którego można powierzyć ich opiece. Może też nie przepadać za dziećmi tylko odwiedzającymi. Czy akita inu nadaje się do bloku? Akita inu może mieszkać w bloku, o ile oczywiście zostanie jej zapewniona odpowiednia ilość ruchu na świeżym powietrzu i aktywności. Czy akita toleruje inne psy? Akita nie jest dobrym psem do domu, w którym już mieszkają inne zwierzęta, szczególnie mniejsze. Może je tolerować, ale jednocześnie będzie starać się nad nimi dominować. Jak karmić akitę? Dorosłej akicie powinno podawać się jeden-dwa posiłki dziennie. Jak bawić się z akita? Bawiąc się z akitą, poza aktywnością fizyczną warto zapewnić jej również umysłową rozrywkę. Uwaga jednak, bo ten pies szybko się nudzi. Jak często kąpać akitę? Akitę należy kąpać do 3-4 razy w roku. Kiedy akita stawia uszy? W 4. miesiącu życia uszy akity amerykańskiej powinny już stać. Czy akita może być na dworze? Akita może mieszkań na dworze, o ile zostanie jej zapewniony stały kontakt z jej stadem, czyli również opiekunami. Ile kosztuje akita inu? Szczeniak akita inu z rodowodem ZKwP będzie zazwyczaj kosztować od 5 do 8 tysięcy złotych. Czy akita i shiba to to samo? Mimo na pierwszy rzut okaz akita i shiba mogą wydawać się podobne, są to dwie kompletnie różne rasy. Shiby są mniejsze i mają zdecydowanie mniej dominujący charakter niż akity. Jak wykąpać akitę? Akity nie należy kąpać zbyt często, najlepiej nie częściej niż 3-4 razy do roku, zwracając uwagę, aby szampon dotarł aż do skóry, przez wodoodporną sierść psa. Ile żyją akity japońskie? Akity japońskie żyją od 10 do 12 lat. Jak długo rośnie akita inu? Akita inu, jak większość większych psów, przestaje rosnąć około 18. miesiąca życia. Ile ruchu potrzebuje akita? Chociaż akita była psem myśliwskim, nie potrzebuje więcej ruchu niż przeciętny pies. Jaka sucha karma dla akity? Dla akity warto wybrać suchą karmę bogatą w glukozaminę i chondroitynę, co może być pomocne w zapobieganiu problemów ze stawami. Jakie mięso dla akity? Najlepsze mięso dla akity to wołowina i jagnięcina. Psy te często lubią jeść ryby. Jak atakuje akita? Akita atakuje bez ostrzeżenia, nie szczekając wcześniej. Podczas walki skacze i wykonuje uniki, które sprawiają, że jest niebezpiecznym przeciwnikiem. Jak wychować akitę japońską? Wychowując akitę japońską, należy zacząć jak najwcześniej, bo ten pies bardzo szybko przyswaja sobie złe nawyki, których trudno go oduczyć. Podczas treningu należy przede wszystkim kierować się motywacją psa. Co lubi akita? Akita lubi spokój i samotność, ale również zabawę ze swoim opiekunem. Czy akita gubi sierść? Akita gubi sierść dwa razy do roku. Ile śpi akita inu? Dorosła akita inu śpi około 12-15 godzin dziennie. Jak długo linieje akita? Akita linieje przez około 3 tygodnie, dwa razy w roku. Jakie są akity? Akity to pogodne, ale uparte i nieco wycofane psy, które bardzo przywiązują się do opiekuna, a jednocześnie są nieufnie nastawione do obcych. Jakie warzywa dla akity? Akicie można swobodnie podawać takie warzywa jak marchewka, buraki, pomidory, cukinia, dynia i brokuły. Ile ma wzrostu akita inu? Samiec akity inu ma 64-71 cm wzrostu w kłębie, podczas gdy samica – 58-66 cm. Ile powinien jeść szczeniak akita? Szczeniak akita powinien jeść 4 posiłki dziennie do około 4. miesiąca życia. Liczbę posiłków można później zmniejszyć do 3, a po 7. miesiącu życia pies może jeść już 1-2 posiłki dziennie. Ile waży akita inu? Samce akity inu ważą 45-59 kg a samice – 32-45 kg. Jak wygląda akita japońska? Akita japońska to duży pies o twardym i prostym włosie okrywowym oraz miękkim i gęstym podszerstku. Może być sezamowa, pręgowana, biała i czerwono-płowa. Czy akita inu jest niebezpieczna? Akita inu nie znajduje się na liście psów uważanych za agresywne, może jednak być niebezpieczna. Ta rasa powstała do walk psów, a później używana była jako myśliwska. Zmuszona do walki, może jak najbardziej być niebezpiecznym przeciwnikiem. ^{duże możliwości przybierania na wadze. tolerancja na zimną pogodę. silne tendencje lojalnościowe. Akita — duża, dostojna rasa psów — ma korzenie w Japonii, gdzie jest uważany za skarb narodowy. Oryginalnie wyszkolony do polowania na dziki, a nawet niedźwiedzie w górach, muskularny Akita jest odważny i zdeterminowany.} Akita amerykańska powstała po zakończeniu II wojny światowej, kiedy to żołnierze amerykańscy zabrali japońskie akity ze sobą do USA i stworzyli własną, niezależną rasę. W porównaniu ze swoimi japońskimi krewniakami akita amerykańska jest uważana za znacznie większą i silniejszą. Do dziś rasa ta zachowała instynkt łowiecki swoich japońskich przodków. Spis treści CharakterWyglądHistoriaZdrowieŻywienie akity amerykańskiejPielęgnacjaCzy akita jest psem dla Ciebie?Akita amerykańska – wychowanie i socjalizacja Charakter Aportowanie patyków i skakanie przez obręcze? Akita amerykańska to zbyt dumny zwierzak na takie trywialne zabawy! Ten dostojny pies rasowy z numerem wzorca FCI 344 chce widzieć sens w swoich zadaniach, dlatego też zmotywowanie akity do wspólnych działań wymaga trochę wysiłku. Chociaż jest niezwykle zdolny do adaptacji i wysportowany, jego wysoka inteligencja i skłonność do dominacji nie ułatwiają szkolenia. Wierny towarzysz – ale nie dla każdego Jedno trzeba powiedzieć na wstępie: Miłośnicy psów, którzy nie mają doświadczenia w wychowywaniu i szkoleniu psów, powinni wybrać rasę, która będzie nieco „prostsza w obsłudze”. Akita nadaje się tylko dla doświadczonych opiekunów psów, którzy są gotowi na to wyzwanie. Jednak dzięki odpowiedniemu szkoleniu i wczesnej socjalizacji akita amerykańska może zostać wyszkolona na niezwykle lojalnego i wiernego psa towarzyszącego, który kocha swoją rodzinę ponad wszystko, chroni ją i strzeże oraz jest zdolny do niesamowitych wyczynów – nie tylko w psich sportach. Jak wygląda wspólne mieszkanie z dziećmi, kotami itp.? Akita amerykańska potrzebuje bliskiego kontaktu z rodziną i nigdy nie powinna być trzymana sama w budzie. Jako potomek wilka, ten pies chciałby mieć wokół siebie swoje „stado” – jednak opiekun oraz ewentualnie dzieci zupełnie mu wystarczą. Jeśli w młodym wieku przyzwyczaił się do życia z innymi zwierzętami domowymi, życie pod jednym dachem z kotem, chomikiem, świnką morską itp. zwykle nie stanowi problemu, ale zasadniczo Akita jest samotnikiem, który bardziej niż zgiełk i hałas kocha ciszę oraz spokój. Najważniejsza zasada: Trzeba mieć wyczucie! W związku z tym amerykańska akita z rezerwą reaguje na gości, których bacznie obserwuje z dystansu. Agresja z kolei jest obca tej rasie. Mimo że jako pies myśliwski jest uważany za niezwykle odważnego i nieustraszonego pomocnika, ten amerykański pies rasowy nie chwyta i nie gryzie ludzi – dlatego też akita nie nadaje się zbytnio do szkolenia np. w zakresie ochrony. Gdy zdobędziesz zaufanie tego psa, przekonasz się, że jest bardzo przyjaznym i wrażliwym psem. Dlatego jego wychowanie, oprócz niezbędnej konsekwencji, wymaga przede wszystkim wyczucia. Presja czy przemoc szybko prowadzą do tego, że ten dumny i wrażliwy pies wykazuje upór lub zaczyna ignorować opiekuna, co skutkuje nierzadko niemożliwymi do pokonania problemami we współistnieniu psa i człowieka. Wygląd Charakterystyczna dla akity amerykańskiej, która znana jest w USA jako „Great Japanese Dog“, jest szeroka, mocna głowa w kształcie trójkąta, skierowane do przodu trójkątne uszy oraz gęsto owłosiony ogon, który akita nosi na grzbiecie lub zakręcony na bok. W stosunku do głowy oczy tego psa, zwykle ciemnobrązowe, są raczej małe, a pysk raczej nisko osadzony. Różnice w stosunku do japońskiego akita inu W porównaniu ze swoim bliskim krewnym, japońskim akita inu, Amerykanin jest znacznie większy i cięższy – jego wysokość w kłębie osiąga do 71 cm u samców, a waga wynosi maksymalnie 55 kg. Suki są również stosunkowo silne – ich maksymalna wysokość wynosi 65 cm, a maksymalna waga 40 kg. Imponujący wygląd potęguje gęsta, krępa sierść z obfitym podszerstkiem, który jest szczególnie gęsty i długi na ogonie, grzbiecie i kłębie (maksymalnie 5 cm). Jeśli chodzi o umaszczenie, akita amerykańska jest niezwykle różnorodna i można ją spotkać we wszystkich kolorach, również w popielatym oraz pręgowanym. Jednak podczas gdy w Japonii preferuje się akity białe, czerwone i pręgowane, w Ameryce szczególnie popularne są psy pinto i czarne. Obowiązuje zasada, że – w przypadku umaszczenia wielokolorowego – poszczególne kolory powinny się od siebie wyraźnie odróżniać. Na przykład psy o umaszczeniu plamistym mają zazwyczaj równomiernie rozmieszczone, większe plamy, które rozciągają się na ponad jednej trzeciej całego ciała na białym tle. Historia Do II wojny światowej akita japońska i amerykańska były uważane za jedną rasę, więc ich rozwój do tego momentu był prawie identyczny. Obie pochodzą z Japonii, gdzie ich historia sięga prawie 5 tysięcy lat, o czym świadczą wizerunki psów na glinianych naczyniach i dzwonkach z brązu. Odkryto je w regionie Akita w Japonii, gdzie już na początku XVII wieku używano ich do polowania na niedźwiedzie, dziki i ptaki. W XIX wieku akita występowała także w walkach psów, które zostały zakazane w Japonii w 1908 roku. Aby psy bojowe były jeszcze większe i silniejsze, krzyżowano je z psami rasy tosa i mastif. W 1931 r. ta wielka japońska rasa, jedna z najstarszych w świecie azjatyckim, została uznana za dziedzictwo przyrody. Wywóz osobników z Japonii był przez długi czas zakazany. © Eudyptula / Liczne linie Niemniej częste krzyżowanie z innymi rasami psów sprawiło, że na początku i w połowie XX wieku wygląd akity znacznie się zmienił i powstały liczne, całkiem odmienne linie. Aby nieco uporządkować ten „chaos”, psy zostały z grubsza przypisane do dwóch różnych linii krwi: Ichinoseki i Dewa. Psy, które amerykańscy żołnierze zabrali do domu pod koniec II wojny światowej, w dużej mierze wywodziły się z linii Dewa. Dlaczego akity japońskie i amerykańskie tak bardzo się od siebie różnią? W następnych latach w Stanach Zjednoczonych rozwinęła się znaczna populacja dużych psów japońskich. Po tym jak w 1956 roku powstał Akita Kennel Club (później przemianowany na „Akita Club of America“), na amerykańskiej ziemi rozpoczęła się selektywna hodowla rasy. Japonia nie uznała jednak nowej linii amerykańskiej, a w 1972 roku American Kennel Club (AKC) również wykluczył importy z Japonii ze swojej księgi stadnej. W wyniku braku wymiany między tymi dwoma krajami hodowla japońska i amerykańska rozwijała się osobno i w inny sposób. Chociaż organizacja AKC zezwoliła na import z Japonii od 1992 roku, różnice między filigranowymi japońskimi i silnymi amerykańskimi akitami stały się w międzyczasie tak duże, że praktycznie nie można było mówić o wspólnej rasie. Ostateczny podział rasy akita W 2000 r. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (Fédération Cynologique Internationale, FCI) postanowiła podzielić rasę na akitę japońską (nr wzorca 255) i „wielkiego psa japońskiego” (American Akita, nr wzorca 344). Pierwszy wzorzec dla akity amerykańskiej, opublikowany przez American Kennel Club w 1972 roku, posłużył za podstawę nowego wzorca FCI. Zdrowie Obecnie w Europie znajdą się zarówno hodowcy linii amerykańskiej, jak i japońskiej. Na pierwszym miejscu dzisiejszych wysiłków hodowlanych jest zachowanie odpowiednich cech typowych dla rasy. Hodowcy przywiązują również dużą wagę do zdrowia i temperamentu rasy. Dzięki surowym wymaganiom hodowlanym i zaangażowaniu wielu hodowców, akita amerykańska jest rasą dość wytrzymałą, która nie wykazuje żadnych chorób typowych dla tej rasy. Okazuje się również, że nie jest szczególnie podatna na inne typowe dla psów choroby. Oprócz chorób stawów (HD) mogą co najwyżej wystąpić problemy skóry i sierści. Żywienie akity amerykańskiej Na co muszę zwrócić uwagę podczas żywienia mojej akity? Przyczyny chorób skóry i włosów można znaleźć w diecie. Zbyt wysoka zawartość białka surowego (zawartego np. w tzw. paszach energetycznych lub wysokowydajnych) może przykładowo prowadzić do masowych reakcji alergicznych skóry. Produkty zbożowe i sojowe mogą również powodować problemy ze skórą i sierścią u psów rasy akita. Dlatego też przy zakupie gotowej karmy dla psów należy zwracać uwagę na etykietę ze składem, znajdującą się na zewnątrz opakowania. Jeśli karma zawiera dużą zawartość zbóż lub nawet soi, lepiej jest wybrać inny produkt. Kwestia smaku? Jednak poza podatnością na ewentualne alergie, akita amerykańska ma takie same wymagania żywieniowe jak wszystkie inne psy. Ponieważ jest potomkiem wilka, a więc mięsożercą, jego dieta powinna być oparta na wysokiej jakości białku zwierzęcym w postaci mięsa (lub ryb). Lepiej jednak unikać wieprzowiny ze względu na opisaną podatność na alergie. Polecana jest wołowina, jagnięcina, dziczyzna czy mięso strusia, które można uzupełnić warzywami i ryżem. To, czy posiłek będzie podawany w postaci suchej czy mokrej gotowej karmy, surowej czy świeżo ugotowanej, zależy nie tylko od upodobań psa, ale także od przekonań opiekuna. Podczas gdy niektórzy opiekunowie psów preferują szybkie i kompleksowe „zaopatrzenie” w postaci konwencjonalnej karmy dla psów, inni wolą polegać na świeżym, domowym jedzeniu, którego odpowiedni skład i przygotowanie wymaga jednak czasu i wiedzy. Karmienie tylko o stałych porach Bez względu na to, jaką metodę ostatecznie wybierzesz, ważne jest, aby Twój pies miał cały czas dostęp do świeżej wody pitnej. Karmę natomiast należy podawać tylko o stałych porach (dwa razy dziennie w przypadku dorosłych psów) i odstawiać najpóźniej po 20 minutach – niezależnie od tego, czy w misce jest jeszcze coś do jedzenia czy nie. Z reguły akity radzą sobie z bardzo małą ilością pożywienia w stosunku do swojej wielkości. Aby znaleźć odpowiednią ilość, należy regularnie sprawdzać wagę psa. Pielęgnacja Pielęgnacja psa powinna być tak samo regularna jak kontrola wagi. Na szczęście dzięki twardej, krótkiej i samoczyszczącej się sierści akity nie jest to duży wysiłek. Na przykład wystarczy szczotkować sierść raz lub dwa razy w tygodniu – w ten sposób zachowamy połysk sierści, a jednocześnie będziemy w stanie wcześnie wykryć ewentualne podrażnienia skóry spowodowane niewłaściwą dietą. W okresie zmiany sierści (dwa razy w roku) konieczne będzie codzienne czesanie. Usuwając szczotką stare, martwe włosy, nie tylko ułatwiasz psu proces zmiany sierści, ale także zmniejszasz ilość jej kępków, które w tej fazie roznoszą się po domu. Czy akita jest psem dla Ciebie? Mimo że opieka nad akitą amerykańską i jej żywienie są stosunkowo łatwe, nie należy lekceważyć wymagań, jakie ta rasa stawia swoim opiekunom. Nawet jeśli Akita nie zawsze się tego domaga, potrzebuje dużo ćwiczeń, aby zachować sprawność i zdrowie. Dwa krótkie spacery wokół bloku to dla tego psa zdecydowanie za mało. Warto jeszcze wspomnieć, że uprawianie psich sportów jest odpowiednie tylko w ograniczonym zakresie. Mimo że ten dumny i wielki pies azjatycki jest z natury bardzo usportowiony, nie ma zbyt wiele wspólnego z zabawami ruchowymi. Tylko ci, którym uda się wytłumaczyć psu, na czym polega sens danego sportu, będą w stanie zmotywować go do uczęszczania na treningi. © Елена Насекина / Akita amerykańska – wychowanie i socjalizacja Innym wyzwaniem, oprócz wspomnianego już uporu, jest instynkt łowiecki, który może mieć niepożądane skutki podczas wspólnych aktywności. Szczególnie w lesie i na skraju lasu akita powinna być prowadzona wyłącznie na smyczy. Trzeba możliwie szybko zacząć uczyć psa chodzenia na smyczy, aby to opiekun go prowadził, a nie na odwrót. Ogólnie rzecz biorąc, pełne miłości, ale konsekwentne szkolenie i wszechstronna socjalizacja szczenięcia mają ogromne znaczenie dla późniejszego wspólnego życia z dorosłą akitą. Jeśli myślisz o zakupie akity, zdecydowanie musisz mieć wystarczające doświadczenie w wychowaniu i szkoleniu psa. Kto posiada taką wiedzę, a jednocześnie jest gotów zaakceptować osobliwości tego dumnego i niezależnego charakteru, otrzyma niezwykle lojalnego i dostojnego partnera w postaci akity, który będzie ze swoim człowiekiem na dobre i na złe.

Informacje o rasie akita. Duży, mocny pies o harmonijnej i atletycznej budowie ciała. Sprawdza się równie dobrze w roli czujnego stróża, jak i towarzysza długich, aktywnych spacerów. Akita ma szlachetny i dostojny wyraz pyska, który uczynił tę rasę popularną na całym świecie.

Akita inu jest w Japonii czczony niemal jako symbol narodowy. Jest to pies wyjątkowo odważny. Dawniej był tresowany do walk psów. Akita inu to pies zrównoważony, inteligentny, przyjacielski, ale także posłuszny w granicach rozsądku. Posiada silny instynkt myśliwski, jest dobrym psem stróżującym (nie szczeka zbyt wiele). Niezależny. Dominujący. Zostanie twoim przyjacielem. Akita inu nigdy nie stanie się niewolnikiem. Akita inu – Rasa psa Kraj pochodzenia północna Japonia Przydatność Akita jest rasą z grupy psów pierwotnych i szpiców. Początkowo używana była do walk psów, później do polowań. Obecnie dobrze sprawdza się jako pies obronny i stróżujący, a także do towarzystwa. Nie podlega próbom pracy. Historia Rasa psa wywodzi się z północnej Japonii, gdzie psy te hodowano do walk psów, a następnie do polowań na dziki, czarne niedźwiedzie czy jelenie. Do ich zadań należało także ciągnięcie ciężkich ładunków. Akita pochodzi od psa torfowego, który dotarł do Japonii wraz z pierwszymi imigrantami, ok. 15000 lat Ta ciesząca się dużym uznaniem i szacunkiem rasa towarzyszyła samurajom, pojawia się także dość często w mitologii oraz jest stale obecna w Japońskiej literaturze. W wyniku licznych wojen w kolejnych stuleciach populacja akity ulega drastycznemu zmniejszeniu. Przed zupełnym wyginięciem uchroniło rasę powstanie ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii. W 1931 roku akita została uznana za dziedzictwo kulturowe, a hodowlom tych psów przyznano dotacje rządowe. W Polsce pierwsza akita pojawiła się w 1990 roku i od tamtej pory popularność tej rasy stale wzrasta. Szata Akita powinna być umaszczenia białego, czerwonego, pręgowanego lub sezamowego (to ostatnie oznacza czerwoną sierść z czarnymi końcówkami). Po bokach kufy, na policzkach, szyi, spodniej stronie żuchwy, piersi, tułowiu, ogonie i wreszcie wewnętrznej stronie zarówno przednich jak i tylnych kończyn, pies powinien mieć białe znaczenia. Pochodzący z 1938 roku wzorzec zakłada unikanie osobników masywnych, jako, że taki wygląd sugeruje domieszkę dna molosów (takie krzyżówki zdarzały się w przeszłości, a ich celem było stworzenie psa idealnie nadającego się do walk) Zachowanie i charakter Jako, że akita, jako rasa psa, była hodowana jako pies łowiecki, ma głęboko zakorzenioną pasję do polowań i niesamowitą orientację w terenie. Ponadto jest niezależna i lubi podejmować własne decyzje. Charakterem bardziej przypomina zatem kota, niż psa, lubi więc także usystematyzowany tryb życia. Jest dumna. Nie przepada za innymi psami, aczkolwiek przyuczona do tego, będzie je tolerować. Jest nieufna w stosunku do obcych. Potrzebuje łagodnego, ale konsekwentnego prowadzenia. Wymaga określenia wyraźnej hierarchii w grupie, którą ustala w następujący sposób: na pierwszym miejscu pan, na drugim sama akita, następnie małe dzieci, a na samym końcu reszta rodziny. Należy mieć świadomość, że pies tej rasy psa lubi i toleruje tylko „własne” dzieci. Dla obcych nie będzie tolerancyjny. Nie należy więc ich dopuszczać zbyt blisko. Psy tej rasy nie mają szczególnych wymagań, jeśli chodzi o warunki mieszkaniowe. Równie dobrze będą się czuły w bloku jak i w domku jednorodzinnym. Muszą jednak mieć stały kontakt z domownikami i zapewnioną odrobinę codziennej zabawy. Są niezwykle inteligentne, dlatego nieustannie powtarzanie tych samych ćwiczeń podczas szkolenia, nudzi je. Warto wiedzieć, że akita jest bardzo silna fizycznie i posiada utajoną agresję. Wysoce niewskazane jest zatem szkolenie jej na psa obronnego. Ponadto, rasa ta lubi mieć swojego pana na wyłączność. Jeżeli przez dłuższy czas akita mieszkała w domu jako jedyne zwierzę, może nigdy nie zaakceptować drugiego psa. Zdrowie Akita jest rasą psa generalnie zdrową. Nie dokucza jej dysplazja stawów biodrowych, jest jednak podatna na problemy oczne i skórne, a także skręt żołądka. Pies ten nie należy do długodystansowców i w zupełności wystarcza mu umiarkowany codzienny ruch. Wymaga natomiast dużej, codziennej dawki kontaktu z człowiekiem i to już od wczesnego wieku szczenięcego. Warto wiedzieć, że od momentu osiągnięcia 18 miesięcy życia, akita dwa razy do roku wymienia sierść. Chociaż na co dzień nie jest to konieczne, jednak okresach wymiany futra, bezwzględnie należy psa często, długo i dokładnie szczotkować. ^{Wszystkie szczeniaki są szczepione przez naszego weterynarza i są poddawane kwarantannie. Jeżeli są Państwo zainteresowani kupnem szczeniaka akita inu z naszej hodowlii proszę dzwonić: 665 620 836. Można też przesyłać listy w postaci elektronicznej: akita@inus.pl . Skrzynkę e-mali sprawdzam średnio, co tydzień.}

menu Atlas psów » Lista ras » Dog selector Ogłoszenia » Lista ogłoszeń » Dodaj nowe Przydatne adresy » Hodowle» Reproduktory» Weterynarze» Gabinety fryzjerskie» Szkoły treserskie» Sklepy zoologiczne» Hotele dla psów» Kluby i stowarzyszenia » Dodaj adres Galeria zdjęć Filmy Aktualności Poradnik Turystyka » kalendarz imprez » porady » noclegi zgłoś imprezę/szkolenie dodaj miejsce noclegowe O nas reklama You need to upgrade your Flash PlayerThis is replaced by the Flash content. Atlas psów - lista ras: Akita « Airedale terrier | Wszystkie rasy | Akita Amerykańska » Dane ogólne Długość życia: 12-15 lat Pies wzrost: 64-70 cm Pies waga: 30-40 kg Suka wzrost: 58-64 cm Suka waga: 22-30 cm Informacje o rasie Wzorzec rasy » Hodowcy » Reproduktory » Ogłoszenia - szczeniaki/psy » Porady i artykuły » Mini galeria Galeria zdjęć » Filmy » Cechy tej rasy:

Jak wygląda? Jamnik długowłosy – ciekawostki. Co wiemy? Szkielety psów o wydłużonym tułowiu i krótkich łapach znajdowane są w niektórych egipskich grobowcach. Według kynologów nie mają one jednak wiele wspólnego z dzisiejszymi jamnikami. Jamnik długowłosy to sympatyczny i wyjątkowo uroczy pies o zróżnicowanych rozmiarach. Pochodzenie Ponieważ akita amerykańska wywodzi się w prostej linii od akity japońskiej, ich historia od początku powstania rasy jest wspólna. Akita w swojej pierwotnej postaci jest najstarszą rdzennie japońską rasą psów, które przez długie lata były wykorzystywane do polowania na dziki i hodowane w czystości rasy. Podział rozpoczął się w momencie, kiedy w XIX wieku znane ze swej waleczności akity zaczęto wykorzystywać do walk psów. Dla zwiększenia ich siły i waleczności postanowiono skrzyżować je z psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który miał jednak niewiele wspólnego z czystej krwi akitą. Te silne psy zyskały jednak ogromną popularność, najpierw były hodowane równolegle z pierwotną akitą, potem stopniowo zaczęły ją wypierać. To spowodowało, że pierwotna japońska akita matagi była niemal na wyginięciu. W jej obronie wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, którego energiczne działania w 1919 roku doprowadziły do zatwierdzenia ustawy o zachowaniu czystości rasy. Wytypowano dziewięć najlepszych psów i uznano je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze, zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, ciężkie warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkami, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Istniejące po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek akity z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Po wojnie Japończycy powrócili do swoich opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe psy tego typu i opracowano XXX-letni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który bardzo konsekwentnie, w całości zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciekawy ciąg dalszy, ponieważ psy te miały nadal swoich zagorzałych zwolenników. Pierwsze akity tego typu wywieziono do Stanów już w 1937 roku, jako prezenty dla amerykańskich przyjaciół. Po wojnie wiele akit wyjechało z Japonii do Ameryki wraz z powracającymi do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to prawie wyłącznie psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, za to Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli psów dużych, silnych, bardzo wyraźnie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo odbiegają od akity japońskiej, że nie zgadzają się by w nazwie psa było słowo „akita”. Sytuacja hodowlana akity amerykańskiej stała się bardzo skomplikowana. W Japonii, w okresie powojennej odbudowy rasy ogromną, choć raczej krótkotrwałą popularność zyskał pies o imieniu Kongo-go z linii Dewa, dzięki czemu stał się ojcem większości przychodzących w tym czasie na świat szczeniąt, których wygląd nie pozostawiał wątpliwości, że wśród ich przodków znajdują się mastiffy i owczarki niemieckie. Praktycznie wszystkie psy, które trafiły do Stanów miały więc w rodowodzie przodków z linii Dewa. Były to psy inteligentne, łatwo adoptujące się w każdym środowisku i nawiązujące kontakt z człowiekiem, dzięki czemu szybko zdobyły sympatię amerykańskich hodowców. W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity a w 1972 roku American Kennel Club uznał rasę. Wydawało się, że nic nie stanie na drodze do rozwoju rasy, jednak wkrótce, na skutek nieporozumień między japońskim i amerykańskim Kennel Clubem, wzajemne relacje uległy zaostrzeniu, wprowadzono nawet zakaz eksportu akit z Japonii do Stanów, co całkowicie zablokowało dopływ nowej krwi japońskiej. To spowodowało że akity amerykańskie zaczęły bardzo wyraźnie odbiegać wyglądem od psów hodowanych w tym czasie w Japoni – były większe, masywniejsze, różniły się także wyglądem i barwą umaszczenia oraz proporcjami anatomicznymi. W 1992 roku JKC i AKC doszły wreszcie do porozumienia, na mocy którego ponownie stał się możliwy import akit z Japonii do Stanów Zjednoczonych, wówczas okazało się jednak, że różnice między dwoma odmianami tej rasy stały się już tak duże, że ich kojarzenie nie jest wskazane. I znowu wszystko powróciło do punktu wyjścia, w tej sytuacji pojawiła się pilna potrzeba znalezienia sposobu na pokonanie tego impasu, tylko nikt nie umiał go znaleźć. Sytuacja wyglądała następująco: były dwa różniące się typy akit, których nie dało się już połączyć. Od momentu podziału na akitę japońską i amerykańską nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników i przeciwników. Sytuacja była na tyle skomplikowana i konfliktowa, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak na tyle duże, że nie powinno się ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech postanowiono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akita japońska pozostanie w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: ustalono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę i będzie się nazywał akitą amerykańską. Dwie różne rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni amerykańsko-japoński spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców i ras pierwotnych), obok akity japońskiej. Star of Oregon At Dan Danilo - wł. hodowla Dan Danilo Wygląd Akita amerykańska jest dużym, mocnym, harmonijnie zbudowanym i dobrze umięśnionym psem. Ma bardzo proporcjonalną, prostokątną sylwetkę, prosty grzbiet, szeroką, głęboką klatkę piersiową i mocno umięśnione lędźwie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. Dolna linia umiarkowanie podciągnięta. Ogon dobrze owłosiony, gruby, wysoko osadzony, noszony na grzbiecie lub na boku, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Kończyny przednie widziane z przodu proste, śródręcza nieco ukośne, tworzące kąt 15 stopni z linią pionową. Kończyny tylne mocno umięśnione, widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane, z nisko ustawionymi stawami skokowymi. Łapy zwarte, kocie, z grubymi opuszkami. GCH Silver CH, Westminster Winner 2012 Sondaisa Tough Act To Follow Stardust - wł. hodowla Dan Danilo Głowa osadzona na grubej, masywnej, dobrze umięśnionej, dość krótkiej szyi, z minimalnym łałokiem, masywna, szeroka, harmonizująca z tułowiem, w kształcie tępego trójkąta. Czaszka płaska i szeroka między uszami, z płytką bruzdą na czole. Stop wyraźnie zaznaczony. Kufa szeroka i głęboka, szczęka i żuchwa tępego kształtu. Zęby mocne, uzębienie pełne, preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny jest także cęgowy. Wargi czarne, nie obwisłe. Nos szeroki, czarny, rozproszenie barwy dopuszczalne tylko u psów o białym umaszczeniu. Oczy ciemnobrązowe, stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu, obwódki czarne, powieki przylegające. Uszy proste, małe w stosunku do wielkości głowy, stojące, szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, noszone do przodu, prawie wzdłuż górnej linii karku, co jest cechą charakterystyczną rasy. Jeśli, by zmierzyć jego długość, załamiemy ucho psa do przodu, koniec małżowiny usznej powinien sięgać górnej obwódki oka. Wysokość w kłębie: psy: 66-71 cm, suki: 61-66 cm. Ch. Finigan ENDLESS LAKERS LOVE Charakter, usposobienie Mimo, że wśród przodków akity amerykańskiej są molosy, głównie tosa inu a także owczarki niemieckie, to po japońskich przodkach psy te odziedziczyły wiele cech charakteru typowych dla japońskiej akity, między innymi odwagę i pasję do łowiectwa. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak czasem, jeśli tylko złapią jakiś ciekawy trop, nie potrafią sobie odmówić przyjemności pójścia jego śladem i przy tej okazji pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Jeśli chodzi o przechodniów oraz inne psy, akita zazwyczaj pozostaje obojętna, natomiast zaczepiona wda się w bójkę i dobrze przeciwnika zapamięta, każde następne spotkanie będzie tego dowodem. Przezorny właściciel akity powinien zawsze prowadzić psa na smyczy, by w każdej chwili móc nad nim zapanować. FINIGAN Inferno de la Noche i REIKAN Sasquehanna Akita jest psem władczym, o bardzo dużej skłonności do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa w stadzie i bardzo niechętnie podporządkuje się swojemu przewodnikowi. W związku z tym wymaga wczesnej i niezwykle starannej socjalizacji oraz wyraźnego ustalenia hierarchii. Wychowanie trzeba zacząć od pierwszego dnia w nowym domu, bo dużo łatwiej jest uczyć niż oduczać. Pies musi zrozumieć, że przywódcą jest jego pan, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Właściciel natomiast musi pamiętać o tym, że brak jego reakcji na jakieś zachowanie akita potraktuje jako przyzwolenie, niepożądane zachowania powinny być więc natychmiast korygowane. Nie wolno tego odkładać na później, bo utraty zdobytego przywileju pies łatwo nie zaakceptuje. Maroteam Boston at Buckshot Do niczego nie można psa zmusić, ale jeśli spokojnie mu pokażemy, czego od niego oczekujemy, a następnie cierpliwie i konsekwentnie to wyegzekwujemy, chętnie będzie współpracował. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że z akitą nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast zareagować. Akita jest psem bardzo inteligentnym, który łatwo się uczy, jeśli ma na to ochotę, ale jest dość uparta, musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego nauczyciela, który potrafi ją skłonić do posłuszeństwa. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce. Chodzi o to, by psa nauczyć posłuszeństwa, ale nie stłamsić jego osobowości, ostre metody wychowawcze mogą doprowadzić do tego, że pies stanie się lękliwy, lub wręcz przeciwnie - agresywny. Podstawą sukcesu wychowawczego jest zdobycie zaufania psa, który nie może się bać swojego pana, ale musi uznawać jego autorytet i przywództwo. Tego się nie da wymusić, na to trzeba zapracować. Osiąga się to wyłącznie spokojem i konsekwencją a nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Szczenięta w hodowli Amart Ami Szata Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, sierść na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra. Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne, kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie oraz na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego. Finigan SIL-KOD BASSITA Sierść akity amerykańskiej wymaga nieskomplikowanej pielęgnacji, głównie systematycznego szczotkowania, które pozwala na utrzymanie jej w idealnym stanie. Dwa razy w roku akita bardzo intensywnie linieje i w tym okresie trzeba psa starannie szczotkować i wyczesywać nawet 1-2 razy dziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść i podszerstek. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity amerykańskiej i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i katarakta. U psów tej rasy zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu chorób należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, masywnym łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne. Ponieaż akita jest psem dużym i ciężkim, jej właściciel musi liczyć się także z możliwością wystąpienia dysplazji oraz skrętu żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita amerykańska nie jest psem dla każdego, wszystko zależy od tego, czy właściciel potrafi zrozumieć i zaakceptować jej psychikę i odpowiednio z nią postępować. Jest to wielka indywidualistka, która najchętniej robi to, na co ma w tej chwili ochotę. Nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wykonującym wszystkie komendy, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Akita ma bardzo niezależną naturę, jest uparta i jeśli nie zechce czegoś zrobić, trudno ją będzie do tego przekonać. Raz zdobytej pozycji nie odda, a jeśli ktoś będzie chciał ją zdobytego miejsca w domowej hierarchii pozbawić, może się spotkać z ostrym sprzeciwem. Jeśli już zaakceptuje czyjeś przywództwo, to zazwyczaj tylko jednej osoby. FOXY LADY Volturnus Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się coraz bardziej nieufna zwłaszcza w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu akity jest bardzo wczesna socjalizacja i równie wyraźne określenie miejsca psa w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo pozbawienia któregokolwiek z nabytych uprawnień łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy postepowania z akitą: łagodność, cierpliwość i konsekwencja. Psa trzeba uczyć i wychowywać a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to niszczy osobowość i charakter, a do tego może wyzwolić agresję. Jej właściciel cały czas musi o tym pamiętać. DEBRA Amakita Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam cierpliwości żeby psa odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym przyjacielem całej rodziny. Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Bierność właściciela i pozwalanie na wszystko, dla akity oznacza akceptację jej zachowania, a trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Decydując się na kupno akity nie kierujmy się wyłącznie jej imponującym wyglądem, ale poważnie zastanówmy się czy poradzimy sobie z jej trudnym, ale fascynującym charakterem. Nie jest to pies dla osoby, której brakuje dystansu, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji. Akita potrzebuje właściciela, który ją zaakceptuje taką jaka jest, bo jej charakteru zmienić się nie da. Jest to pies pełen kontrastów - wygląda jak duży pluszowy miś, a ma bardzo niezależny i władczy charakter. Jest silny a jednocześnie uczuciowy i delikatny, jest wspaniałym psem rodzinnym, lubiącym pieszczoty i bardzo przywiązanym do swoich właścicieli. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale ze swoją rodziną. Choć wiele osób może to zdziwić, jest to pies bardzo wrażliwy, który doskonale wyczuwa nastrój swojego opiekuna i potrafi zachować się powściągliwie gdy wyczuje, że jego pan źle się czuje lub jest zestresowany i nie ma atmosfery do zabawy. DAFNE Volturnus Akita wychowywana z dziećmi będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, jest w stosunku do nich bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie należy zostawiać psa samego zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. Co do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może ostro zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona w kierunku psa jakiś gwałtowny ruch. Akita to idealny pies dla osoby lubiącej aktywne spędzanie wolnego czasu, solidnie zbudowany, wytrzymały, nadaje się do różnego rodzaju psich sportów, np. zaprzęgów. Nie najlepiej współpracuje z innymi psami, natomiast doskonale czuje się obok biegnącego na nartach właściciela. Lubi ruch, ale słabo odnajduje się w typowej, sportowej rywalizacji a zwłaszcza w konkursach posłuszeństwa. Uczy się szybko i komendę doskonale rozumie, reaguje jednak w swoim rytmie i zawsze potrzebuje trochę czasu na zastanowienie się czy polecenie ma sens i czy warto je wykonać. Uwielbia długie, ale raczej spokojne spacery, podczas których nie zamęcza nadmierną aktywnością. Widok psa spokojnie obwąchującego kwiatki wcale nie należy do rzadkości. CR Lucy Liu at Buckshot i OBI WAN KENOBI Buckshot FCI. Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, dopóki nie otrzyma sygnału o pojawieniu się zagrożenia. Jeśli ktoś odważy się zaczepić członka jej rodziny, natychmiast zareaguje i stanie do obrony. Podobnie postąpi w przypadku zaczepienia przez innego psa. Trzeba więc takich sytuacji unikać, bo jeśli dojdzie między psami do konfrontacji, topór wojenny zostanie wykopany i próba sił będzie się powtarzać przy każdym następnym spotkaniu. Psy które raz się zetną mogą się stać zatwardziałymi wrogami, dlatego w miejscu gdzie są inne psy nie powinno się spuszczać akity ze smyczy. W swoim domu akita nie lubi obcych, na początku gości traktuje spokojnie ale nieufnie, trzeba ich uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie ich obecności. Na wszelki wypadek lepiej nie zostawiać ich samych z psem, bo jeśli mu się coś nie spodoba lub wyczuje zagrożenie, może zaatakować. Jest na ogół powściągliwy i spokojny, w walce jest jednak tak zawzięty, że jeśli już ruszy do ataku, trudno go powstrzymać. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować. Przy następnej wizycie pies przywita ich już jak znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zachęci do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie właściciela, pies wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi. Finigan Sil-Kod Baiara (przyszly Ch Niemiec i Polski) z rodzicami Jeśli chodzi o zwierzęta, w przypadku, gdy w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie same zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie nie zakończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i w przypadku pojawienia się konfliktu natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest przywódcą, a one nie mają co podskakiwać, bo są zwykłymi członkami stada. Z punktu widzenia hierarchii, lepiej gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza ma wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Najważniejsze, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze umiejętności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo i chętnie o nich zapomina. Ze zwierzętami, które mu się podporządkują, w tym również z kotami żyje w idealnej zgodzie i uważa je za członków stada, natomiast w stosunku do obcych kotów zawsze odezwie się jego instynkt myśliwski i raczej są małe szanse, by za nimi nie pogonił. Nierozłączni przyjaciele: Jazgar MALAGA z kotkiem Dikinsonem Nieufność i nieprzekupność akity powoduje, że jest bardzo dobrym stróżem. Nie jest to pies hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, dlatego jeśli już to robi, lepiej sprawdzić co jest tego przyczyną. Jest doskonałym obrońcą, ale niekoniecznie zaatakuje intruza, może równie dobrze nie pozwolić mu się ruszyć, szczekaniem zawiadomić właściciela i oddać do jego dyspozycji. W momencie pojawienia się właściciela uzna że zadanie zostało wykonane i przestanie się nim interesować. Jest jeszcze jeden problem, o którym przyszły właściciel powinien wiedzieć. Akita należy do psów, które dwa razy w roku przechodzą masywne linienie. Pies wymienia całą sierść, zarówno włos okrywowy jak i podszerstek, trzeba go w tym trwającym kilka tygodni okresie szczotkować i wyczesywać nawet dwa razy dziennie i odpowiednio często odkurzać mieszkanie. Można się do tego przyzwyczaić, choć dla osób wyjątkowo pedantycznych może to być problemem. Akita nie jest psem dla każdego, stawia właścicielowi wysokie wymagania, bardzo się jednak przywiązuje do swojej rodziny, jej utrata jest dla psa tej rasy prawdziwą katastrofą. Przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Akita zdecydowanie nie nadaje się dla osób starszych lub słabych fizycznie a także dla osób nerwowych, mało stanowczych i niecierpliwych. Za to dla kogoś kto ją zrozumie i się z nią zaprzyjaźni, będzie wspaniałym i wiernym przyjacielem. Potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem, w żadnym wypadku nie nadaje się do trzymania w kojcu. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - obficie linieje Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem cięższym (40/60kg), bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i bardziej wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w umaszczeniu. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany, z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona (tzw. urajiro), stanowiacymi charakterystyczną cechę rasy. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 344 / wersja angielska AKITA AMERYKAŃSKA TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. ROZWÓJ: USA. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY: Początki historii amerykańskich akit przypominają historię akit japońskich. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył pies z linii Dewa - Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i owczarka niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych. Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały hodowców w Stanach Zjednoczonych i w ten sposób linia rozwinęła się poprzez wzrost liczby hodowców i wielki wzrost popularności rasy. Amerykański Klub Akity założono w roku 1956, natomiast Amerykański Związek Kynologiczny (AKC) uznał rasę (rasa uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w październiku 1972 r. Jednakowoż, w tym czasie AKC i JKC (Japoński Związek Kynologiczny) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie istniała możliwość wprowadzenia [do programu hodowlanego] nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit [hodowanych] w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach Zjednoczonych ukształtował się wyjątkowy rodzaj [akity], o niezmienionych od 1955 r. cechach charakterystycznych i typie. Natomiast akity w Japonii krzyżowano z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie i mocnym kośćcu. Szeroka głowa, tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami, pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy. ISTOTNE PROPORCJE: • Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. • Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie. • Stosunek odległości od czubka nosa do stopu do odległości od stopu do potylicy wynosi 2:3. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Przyjacielski, czujny, czuły, dostojny, pojętny i odważny. GŁOWA: Masywna, ale harmonizująca z tułowiem, pozbawiona zmarszczek, gdy pies jest rozluźniony. Głowa, widziana z góry, tworzy tępo zakończony trójkąt. OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Płaska i szeroka między uszami. Płytka bruzda rozciąga się na czole. Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale niezbyt stromy. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Szeroki i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Szeroka, głęboka i pełna. Wargi: Czarne; nie obwisłe. Różowy język. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa nie zaokrąglone, lecz tępego kształtu, mocne i silne. Mocne zęby w regularnym i pełnym uzębieniu. Preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny także cęgowy. Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, niemal trójkątnego kształtu. Obwódki oczu czarne i przylegające. Uszy: Bardzo proste, małe w stosunku do reszty głowy. Jeśli zegnie się ucho do przodu, by zmierzyć jego długość, koniec dotknie górnej obwódki oka. Uszy trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Widziane z boku, uszy pochylone są nad oczami do przodu, stanowiąc przedłużenie linii szyi. SZYJA: Gruba i umięśniona, z minimalnym łałokiem, dosyć krótka, rozszerzająca się stopniowo ku łopatkom. Wyraźnie łukowaty kark przechodzi harmonijnie w nasadę czaszki. TUŁÓW: Dłuższy, niż wyższy. Skóra nie przesadnie cienka, ani zbyt napięta czy luźna. Grzbiet: Poziomy. Lędźwie: Mocno umięśnione. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Żebra dobrze wysklepione; dobrze rozwinięty mostek. Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podciągnięte. OGON: Gruby i dobrze owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad grzbietem lub na boku, zwinięty w ¾, w całości lub podwójnie, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Koniuszek ogona zwiniętego w ¾ opada zdecydowanie na bok. Nasada ogona gruba i mocna. Ostatni kręg ogona sięga stawu skokowego, gdy ogon jest opuszczony lub pociągnięty na dół. Włos gruby, prosty i gęsty, bez śladu pióra. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Przednie kończyny o mocnym kośćcu; widziane z przodu proste. Łopatki: Mocne i silne, umiarkowanie kątowane. Śródręcza: Nieco ukośne – tworzą kąt 15° z linią pionową. KOŃCZYNY TYLNE: Mocno umięśnione, szerokie, o kośćcu porównywalnym z kośćcem kończyn przednich. Zwykle usuwa się palce szczątkowe na tylnych kończynach. Udo: Mocne, dobrze rozwinięte; widziane z tyłu – równoległe. Kolana: Umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe: Nisko ustawione; ani odstające, ani ustawione podsiebnie. ŁAPY: Proste, kocie łapy, zwartej budowy, z grubymi opuszkami. CHÓD/RUCH: Mocny, okładający teren, z umiarkowanym wykrokiem i akcją kończyn tylnych. Tylne kończyny podążają [w jednej linii] za przednimi. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny i poziomy. SZATA: WŁOS: Podwójny włos. Podszycie grube, miękkie, gęste i krótsze, niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki/sztywny i nieco odstający od tułowia. Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach – krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita. MAŚĆ: Każda maść, np. ruda, płowa, biała, etc., lub nawet pinto (łaciata) i pręgowana. Kolory są błyszczące i wyraźne, natomiast znaczenia równomierne, z maską lub strzałką, bądź bez. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i więcej, niż 1/3 tułowia. Kolor podszycia może różnić się od koloru włosa okrywowego. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 66-71 cm (26-28 cali). Suki: 61-66 cm (24-26 cali). WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Wąska lub spiczasta głowa. - Brakujący ząb (z wyjątkiem 2 P1 i/lub M3). - Niebieskie lub czarne plamy na języku. - Jasne oczy. - Krótki ogon. - Odstające lub ustawione podsiebnie łokcie. - Jakikolwiek ślad kryzy lub pióra. - Bojaźliwość lub złośliwość. POWAŻNE WADY: - Lekka masa. - Lekki kościec. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Całkowity brak pigmentacji nosa. Nos z niepigmentowanymi obszarami (nos motyli). - Opuszczone, wiszące lub załamane uszy. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Sierpowaty lub nie zwinięty ogon. - Psy poniżej 63,5 cm (25 cali); suki poniżej 58,5 cm (23 cali). Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło:

Czytaj tutaj: http://www.szkola-doberman.pl/tresura-psow/akita-inu/ - o rasie Akita Inu - czym się charakteryzują, o czym trzeba pamiętać szkoląc psa akitę.

Akita inu to niezastąpiony i wierny przyjaciel. Towarzyszy mi od prawie 9 lat i mogę śmiało powiedzieć, że zmienia codzienność człowieka na lepsze. Za ich największą zaletę uważam bycie psem jednego właściciela, bądź jednej rodziny. Owszem, dobrze zsocjalizowane będą miłe i przyjazne dla obcych, jednak ich opiekun jest zawsze na pierwszym miejscu. Jeśli znajdzie się do nich „klucz”, bardzo szybko się uczą i bez problemu opanowują wszelkie komendy. Uwielbiają się bawić, są bardzo wesołe i żywiołowe (nawet te bardziej leniwe egzemplarze). Wiadomo – im pies starszy, tym spokojniejszy, choć nie można tego powiedzieć o wszystkich 😉 CHARAKTER Ogólnie większość akit lubi współpracę, potrafi zachęcać do zabawy i szuka możliwości na wspólnie spędzenie czasu z właścicielem… Te psiaki są chyba najszczęśliwsze wtedy, kiedy mogą towarzyszyć opiekunowi. Nie przepadają za samotnym zostawaniem w domu, tak więc wszystkie moje akity lubią podróże, ale są do nich przyzwyczajane od pierwszych dni w domu. Towarzyszą nam praktycznie wszędzie, na każdym wyjeździe czy wakacjach. Bez problemu odnajdują się w aucie, hotelu, na plaży, w centrum miasta czy na to psy uparte, silne psychicznie i z własnym zdaniem. Bardzo szybko wykorzystują nieuwagę właściciela czy brak konsekwencji w wychowaniu. Nie są to też psy typowo stadne. Należy mieć świadomość, że ich dominujący charakter nie pozwala raczej na trzymanie większej ilości osobników tej samej płci razem i bez kontroli (przy samcach tyczy się to nawet dwóch sztuk! Z suczkami bywa bardzo różnie – generalnie dużo zależy od konkretnych osobników). Warto to też mieć na uwadze, jeśli planujemy codzienne spacery z innymi psimi przyjaciółmi, czy wizyty na psich wybiegach. Tu znów dochodzą cechy indywidualne każdego osobnika tej rasy, jednak akita, która nie ma problemu z akceptacją innych, szczególnie obcych psów, to raczej wyjątek potwierdzający regułę! Interesującą kwestią jest występująca raz na jakiś czas u akit nagła głuchota na słowa właściciela. Ciężko to zjawisko wytłumaczyć – to trzeba zobaczyć na własne oczy. Zwykle usłuchane psy po prostu przestają reagować na komendy, mimo że wcześniej nie sprawiały one dla nich najmniejszego problemu (najczęściej chodzi o przywoływanie). Pies potrafi wtedy albo udawać, że nie słyszy i nie widzi, że czegoś od niego wymagamy, albo wręcz patrząc wprost na nas wyglądać jakby stracił słuch. DLA KOGO? Uważam, że akita nadaje się prawie do wszystkiego, choć nie dla każdego. Przyszły właściciel musi być pewien, że da sobie radę z dużym, silnym, dominującym i bardzo mądrym psem. Jeżeli nie zraził go opis rasy czy opowieści hodowców i właścicieli, może być przekonany , że akita będzie dobrym wyborem. Wśród „akiciarzy” krąży określenie „raz Akita, zawsze Akita”, z którym się zgadzam, gdyż ta rasa mocno użalenia. Większość osób, które znam, nie potrafiła zakończyć na jednej sztuce. Ciężko jest też nam spojrzeć na inne psy z takim samym uwielbieniem. Należy pamiętać, że akita to pies rodzinny – potrzebuje stałej obecności i towarzystwa swojego właściciela, tak więc nie sprawdzi się jako dziko biegający pies podwórkowy czy też zamknięty na stałe w kojcu (może stać się nieufny i wycofany). Ze swoim dominującym charakterem potrafi bez problemu „wejść właścicielowi na głowę”, tak więc trzeba być stanowczym i konsekwentnym w wychowaniu, ale nigdy nie zapominać o tym, żeby go kochać. To bardzo uczuciowe psy, które zabiegają o zainteresowanie opiekuna. Właściciel musi pełnić rolę „dowodzącego” w domu, żeby akita czuł się komfortowo i bezpiecznie. W innym wypadku pies może próbować przejąć rolę szefa (oczywiście z troski o własną rodzinę). Ta rasa na pewno nie lubi niezdecydowania i braku konsekwencji opiekunów. Te elementy mają duży wpływ na samopoczucie psiaka i na to, w jaki sposób nasza akita się zachowuje – czy to w stosunku do nas, czy do obcych. AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA Co do aktywności, to bywa bardzo różnie. Sama mam psy zarówno hiperaktywne, jak i typowe leniuchy. Generalnie akita raczej dostosowuje się do naszego trybu życia – poleży 2 dni na kanapie bez dłuższego spaceru, ale i będzie maszerować parę godzin po lasach czy górach. Jeśli mamy specjalne wymagania co do psiaka, warto pod tym kątem szukać określonych cech już u szczeniaka (poinformować o tym hodowcę). Może się niestety okazać, że wybraliśmy największego leniucha z miotu i mimo naszych ogromnych zachęt i poświęcenia psa, bieganie codziennie kilkunastu kilometrów nie będzie sprawiało mu przyjemności… Generalnie akity bardzo lubią spać ☺ Czy to na kanapie, czy w słoneczne dni na tarasie… Poza posiłkiem, spacerami czy zabawą jest to ich główne zajecie. ZDROWIE Jeśli chodzi o kwestie zdrowotne, uważam, że nie są to psy szczególnie chorowite. Sama mając 8 sztuk nie miałam nigdy większych problemów z ich dla każdego właściciela powinna być ogólna kontrola zdrowia przynajmniej raz w roku (np. przy okazji szczepień), o ile oczywiście w międzyczasie nic niepokojącego się nie dzieje. Sama staram się regularnie badać wszystkie moje psy (morfologia, biochemia, mocz). Dzięki temu udało mi się nie raz już wychwycić różne nieprawidłowości zanim zaczęły mieć negatywny wpływ na zdrowie moich akit. Jak każda duża rasa, akity narażone są na dysplazję stawów biodrowych. Standardem wśród hodowców staje się wykonywanie prześwietleń psom, które maja być rozmnażane, mimo że nie ma w Polsce takich wymagań. Niestety zdrowie rodziców nigdy nie daje gwarancji zdrowia szczeniąt. Dysplazja ma podłoże genetyczne, ale bardzo duży wpływ na stawy naszego psa mają też warunki środowiskowe. Tak więc odpowiednie żywienie, oszczędzanie szczeniaka i jego zapędów do dzikich szaleństw oraz brak forsownych ćwiczeń jest naprawdę dobrą praktyka, która może ustrzec naszego młodego przyjaciela przed problemami w przyszłości. Podczas wizyt kontrolnych warto zwracać również uwagę na tarczycę i serce. Oczy również powinny być w kręgu naszego zainteresowania. Regularne badania mogą pomóc wykryć problemy jeszcze przed wystąpieniem objawów dostrzegalnych gołym okiem, które często występują dość późno. U akit zdarzają się też przypadki alergii pokarmowych i skórnych. Nie jest to na szczęście bardzo częste zjawisko i zwykle ma łagodny przebieg. Czasem wystarczy zmiana diety lub wykluczenie jakiegoś składnika w pożywieniu czy elementu w środowisku, by nasz pies pozbył się nieprzyjemnych objawów. I najważniejsza kwestia, o której powinien wiedzieć przyszły i obecny właściciel psa tej rasy: choroby autoimmunologiczne, w tym SA – Sebaceous adenitis i UDS/VKH. Obie te choroby mają podłoże genetyczne i mogą niestety występować wspólnie, lecz nie są równoznaczne! Niestety na chwilę obecną nie wiemy dokładnie, w jaki sposób następuje ich dziedziczenie. Nie mamy również żadnych testów, badań czy leków, dzięki którym moglibyśmy ustrzec akity przed zachorowaniem. Na pewno istotny jest tu odpowiedni wybór przyszłych rodziców, żywienie psa, jego odporność i podatność na stres. Warto obserwować swojego psa i jeżeli zauważymy jakieś niepokojące objawy, skonsultować z lekarzem weterynarii lub z hodowcą. JAK KARMIĆ AKITĘ? Ilu właścicieli, tyle opinii. Do wyboru mamy jedzenie surowe (BARF/RAW), gotowane i gotową karmę sklepową (chrupki/puszki). W dwóch pierwszych przypadkach należy pamiętać o prawidłowym zbilansowaniu pożywienia i suplementacji dostosowanej do psa. Myślę, że nie ma diety idealnej. Każdy pies jest inny i ma inne potrzeby, tak jak i właściciel ma inne możliwości czy upodobania co do żywienia. Każdy sposób karmienia powinien być jednak przemyślany i dostosowany do naszego psa. Część akit miewa problemy z apetytem i w kwestii żywieniowej bywa wybredna, co może być bardzo uciążliwe dla właścicieli. Na szczęście sama miałam tylko 2 takie skrajne przypadki ☺ Osobiście jestem przeciwnikiem wypełniaczy w postaci ryżu, makaronu czy kaszy. Dla mnie jest to element zbędny w psiej diecie. Jeśli decydujemy się na suchą karmę czy też puszki, to warto wybrać te z tzw. wyższej półki, a nie najtańsze z marketu czy te reklamowane w telewizji. Wystarczy poczytać skład i zobaczyć w czym tkwi różnica… a jest ogromna! Moje akity jedzą zwykle i w większości karmę suchą. Jednak często też im gotuję (głównie drób) i daję surową wołowinę lub kurę. Szczeniaki poznają każdy pokarm zanim opuszczą hodowlę, żeby nowy właściciel nie miał problemów z żywieniem w przyszłości. Suplementy podaję według potrzeb i raczej te naturalne, (algi, drożdże, mączka z kryla) niż gotowce. Zanim zastosujemy jakieś specyfiki czy dodatki, warto pamiętać, że umiar jest jednak bezpieczniejszy niż nadmiar i ich użycie warto najpierw skonsultować z hodowcą czy weterynarzem. Słowem zakończenia: mimo wielu cech wspólnych dla rasy i np. podobieństwa w charakterach wśród rodzeństwa, rodziców czy dzieci, każdy akita jest inny i należy mu się indywidualne podejście. To klucz do sukcesu i dobrej współpracy. Należy wsłuchać się w potrzeby danego psa i dostosowując je do siebie, spróbować zapewnić psu to, czego potrzebuje. Obcowanie z psem tej rasy i możliwość obserwacji jego dorastania, zachowań i zwyczajów jest chyba jedną z bardziej fascynujących rzeczy, jakie miałam i mam przyjemność doświadczać na co dzień.

Hodowla Akita. Hodowla Akita. Psy rasy Akita zyskały dużą popularność gdy stały się bohaterami popularnych memów. Z tego powodu wiele osób zapragnęło posiadać przedstawiciela tej rasy w swoim domu. Ze względu na swój puszysty wygląd ludzie szukali psa do tulenia i głaskania oraz nie zapoznali się z charakterystyką rasy. ^{Akita Wszystkie psy japońskie mają jednego wspólnego przodka: nippon – inu. Ten legendarny pies żył na tych terenach na początku naszej ery, a sam pochodził od szpica torfowego. Nazwa rasy wywodzi się od miasta Akita, które stanowiło centrum występowania i hodowli psów rasy Akita, które użytkowane były głównie do polowań na niedźwiedzie i jelenie, a w początkach XVII wieku do walk psów. W Japonii psy zawsze bardzo ceniono i były one symbolem wysokiego statusu społecznego. Akita została tam ogłoszona dziedzictwem kulturowym, a dziewiątkę przedstawicieli tej rasy uznano za pomniki natury. Również wytrzymałość tych psów i łamiące serca historie z akitą w roli głównej doczekały się upamiętnienia w postaci pomników oraz filmowych produkcji. W Tokio stoi wzniesiona na początku 1934 roku, a potem odtworzona po zniszczeniu w 1948 roku figura Hachiko – psa, który czekał przez prawie 10 lat na powrót swojego pana, który zmarł w pracy. Jego losy przedstawiono w filmie „Mój przyjaciel Hachiko”, który większość z nas na pewno widziała. Druga smutna historia dotyczy wyprawy na Antarktydę z 1957 roku, gdzie 12 psów rasy Akita porzucono na tym terenie ze względu na niesprzyjające warunki. Cztery z nich przeżyły 3 lata, zdane same na siebie, a ich wytrzymałość doceniono, również stawiając im pomnik. Cała ekspedycja była inspiracją dla filmu „Przygoda na Antarktydzie”. FCI zatwierdziło rasę Akita Inu w 1964r. w grupie V, a gdy pierwsze egzemplarze trafiły do Ameryki, zaczęto je tam hodować, nie zważając na tradycyjne japońskie wzorce i tam wykształciła się odrębna rasa: Akita amerykańska. Akita usposobienieAkita wyglądAkita Inu opis rasyAkita amerykańska opis rasyAkita pielęgnacjaAkita karmienieAkita chorobyUbytek przegrody międzykomorowejPęcherzyca liściastaZespół skórno – naczyniówkowyZapalenie gruczołów łojowych (sebaceous adenitis)EntropiumUogólniony postępujący zanik siatkówki (GPRA)MałooczeMikrocytoza krwinek czerwonychCzy warto zdecydować się na akitę? Akita to pies o dużej wytrzymałości fizycznej i równie silnym bezkompromisowy, niezależny i poddaje się szkoleniu i trudno się podporządkowuje, dlatego wymaga konsekwentnego, ale i łagodnego za symbol psiej wierności – jest bardzo oddany swemu panu, ale nieufny w stosunku do obcych, co czyni z niego dobrego może też być agresywny w stosunku do innych psów. Akita charakter Akita wygląd Akita inu waga i wielkość psa WysokośćWysokość w kłębie samca to ok. 67 cm, a dla suk 61 cmWagaMasa ciała w granicach 30 do 50 kilogramów. Akita Inu opis rasy Pies silnej, wytrzymałej budowy o wyraźnie zaznaczonym dymorfizmie płciowym (suki różnią się wyglądem od samców). GłowaW kształcie klina z szerokim czołem i wyraźnie zaznaczonym zwężająca się ku końcowi, zakończona czarnym lub cielistej barwy lusterkiem rysy zawdzięczają nachylonym do przodu uszom i uniesionym kącikom klatka piersiowa dobrze rozwinięta, lędźwie dobrze wysoko, noszony w ruchu dynamiczne. Akita inu umaszczenie Dwuwarstwowa okrywa włosowa składa się z grubego, miękkiego podszerstka i twardego i prostego włosa okrywowego, nieco dłuższego w okolicy kłębu i zadu i najdłuższego na ogonie. Charakterystyczna dla tej rasy jest tzw. urajiro – białawy włos po bokach kufy, na policzkach, spodniej stronie żuchwy, szyi, tułowia, ogona i po wewnętrznej stronie kończyn. płowo – czerwone,sezamowe,pręgowane,białe. Akita opis rasy Akita amerykańska opis rasy Akita amerykańska jest psem nieco większym (66 – 71 cm wysokości w kłębie) i cięższej jej jest bardziej masywna, ma szerzej rozstawione i większe jest zgryz cęgowy i może mieć inną barwę niż włos okrywowy, a czarna maska nie stanowi wady, jak w przypadku akita inu. Akita amerykańska opis rasy Akita amerykańska umaszczenie: czerwone,płowe,białe,łaciate,pręgowane z równomiernie rozłożonymi znaczeniami. Jak wyglądają szczeniaki akita możesz też zobaczyć na poniższym filmie Akita pielęgnacja Jak pielęgnować psa tej rasy? W związku z obecnością gęstego podszerstka, pies w okresie linienia gubi go w znacznej ilości, dlatego należy go intensywnie wyczesywać. Najlepiej nadają się do tego zgrzebła i druciane szczotki dla psa, których zadaniem jest usunięcie martwego włosa i zapobieganie jego zbijania się w grube kołtuny. Psy mieszkające w mieszkaniach mogą mieć zaburzony cykl wymiany włosa i nie będą liniały dwa razy w roku raz a dobrze, a raczej wypadanie tego włosa będzie przewlekłe. U psów żyjących na posesji czas linienia gwałtownego (zrzucania sierści całymi kępami) wynosi około 3 tygodni, wówczas warto wyczesać psa 2 razy dziennie. Po kąpieli w szamponie dla psa należy sierść dobrze rozczesać i wysuszyć. Akita karmienie Akita karmienie Jak w przypadku w zasadzie każdego psa ilość i rodzaj karmy staramy się dostosować do aktywności fizycznej psa, jego wieku i aktualnej masy ciała. Stosować możemy zarówno gotowe karmy bytowe , które są zbilansowane pod względem mikro i makro składników lub przygotowywać posiłki sami. Psy te mają skłonności do alergii skórnych, dlatego warto podawać karmy o wysokiej jakości składzie i nie wprowadzać wielu dodatków pokarmowych czy różnych karm jednocześnie, by móc w razie ewentualnych zmian skórnych zidentyfikować przyczynę problemu, o ile leży ona w nadwrażliwości pokarmowej. Akita choroby Akita choroby Ubytek przegrody międzykomorowej Jest to wada wrodzona polegająca na występowaniu otworu w przegrodzie międzykomorowej, czego efektem jest mieszanie się krwi komory lewej i prawej, przeciążenie serca i niewydolność zastoinowa. Osłuchowo słyszalny jest szmer skurczowy, a klinicznie, w zależności od stopnia nasilenia, może wystąpić: kaszel,osłabienie,obrzęk płuc. Do diagnostyki tego schorzenia niezbędne jest badanie USG z dopplerem lub angiografia. Leczeniem z wyboru jest zamknięcie chirurgiczne ubytku, natomiast objawy niewydolności niweluje się środkami farmakologicznymi. Rokowanie zależne jest od wielkości wady – duży ubytek może doprowadzić do wczesnej śmierci. Pęcherzyca liściasta Jest to choroba autoimmunologiczna, w przebiegu której dochodzi do wytworzenia charakterystycznych zmian skórnych na skutek powstawania w organizmie reakcji z wytworzeniem przeciwciał przeciwko własnym komórkom skóry (keratynocytom) oraz desmosomom. Prowadzi to do uszkodzenia połączeń między komórkami i akantolizy. Krosty lokalizują się głównie w warstwie podrogowej i rogowej, a następnie ulegają niszczeniu z wytworzeniem zmian w postaci strupów i łusek. Pojawiają się zasadniczo w obrębie: grzbietu nosa,małżowin usznych,opuszek palcowych. Diagnozę stawia się na podstawie badania cytologicznego lub histopatologicznego wycinków skóry. W niektórych przypadkach choroba ulega remisji, a w innych leczenie immunosupresyjne prowadzone jest do końca życia zwierzęcia. Zespół skórno – naczyniówkowy Jest to schorzenie o nieznanej etiologii objawiające się zapaleniem błony naczyniowej oka oraz odbarwieniem lusterka nosowego i skóry wokół oczu i warg. Choroba ma charakter ostry i w pierwszej kolejności obserwuje się nagły wytrzeszcz oczu, a następnie wspomniana wyżej depigmentacja. U zwierząt nieleczonych lub leczonych zbyt późno rozwija się ślepota, dlatego terapię w postaci leczenia immunosupresyjnego, należy rozpocząć jak najwcześniej. W trakcie kuracji odbarwienie skóry się cofa, ale uszkodzenie wzroku jest trwałe. Zapalenie gruczołów łojowych (sebaceous adenitis) Przyczyn tej choroby upatruje się w zaburzeniu rozwojowym gruczołów łojowych, reakcjach nadwrażliwości na składniki gruczołu łojowego, niedrożności przewodów łojowych powstałej na skutek zaburzeń keratynizacji i zaburzeń metabolizmu tłuszczów. Objawy skórne są symetryczne i dotyczą głównie: głowy,tułowia,małżowin usznych. Włosy są łamliwe, matowe, powstają łuski i wyłysienia. Skóra staje się różowa i tłusta oraz postępuje złuszczanie się żółto brązowego naskórka. Mogą wystąpić też objawy ogólne, takie jak: gorączka,apatia,utrata masy ciała. Ostateczne rozpoznanie uzyskuje się na podstawie badania histopatologicznego. Rokowanie jest ostrożne, a często leczenie prowadzi się do końca życia ze względu na nawrotowy charakter. Entropium Entropium polega na wwinięciu się fragmentu powieki w kierunku gałki ocznej, co powoduje tarcie rzęs o powierzchnię rogówki i jej przewlekłe drażnienie. Dochodzi także do: zapalenia spojówek,kurczu powiek,uszkodzeń rogówki. Entropium wrodzone pojawia się do 6 miesiąca życia, ale może rozwinąć się też w okresie późniejszym. Leczenie polega na korekcji chirurgicznej. Uogólniony postępujący zanik siatkówki (GPRA) Schorzenie to przypuszczalnie dziedziczy się w sposób autosomalny recesywny. Polega na występowaniu u młodych psów (1 – 2 lata) nocnej ślepoty, która przechodzi w ślepotę całkowitą u psów wieku 3 do 5 lat. Jest to choroba nieuleczalna, a ze względu na dziedziczny jej charakter, osobniki z tą wadą powinny być wykluczane z rozrodu. Małoocze Jest to wada rozwojowa gałki ocznej, polegająca na zmniejszeniu jej rozmiarów w porównaniu do gałki ocznej prawidłowej. Może dotyczyć jednego lub obu oczu i towarzyszyć jej może także wypadnięcie trzeciej powieki, czy torbiele gałki ocznej. Jeśli dotyczy obu oczu, szczenięta mogą być ślepe. Schorzenie jest nieuleczalne, a leczenie objawowe polega na stosowaniu preparatów nawilżających typu „sztuczne łzy” i miejscowej antybiotykoterapii w przypadku uszkodzenia powierzchni rogówki. Mikrocytoza krwinek czerwonych U psów rasy akita MCV (średnia objętość krwinki czerwonej) fizjologicznie jest niższe niż u innych gatunków. Może osiągać wartości nawet 55 fl przy normie 85 – 95 fl. Krwinki te zawierają też więcej potasu, w związku z czym hemoliza może zawyżać ilość potasu we krwi w badaniu laboratoryjnym. Czy warto zdecydować się na akitę? Czy warto zdecydować się na tą rasę? Po obejrzeniu losów Hachiko wzrasta liczba chętnych do posiadania psa Akita, który jest dumny i powściągliwy przy obcych, a przy domownikach szaleje jak szczeniak. Jest doskonałym stróżem i obrońcą swojego terytorium. Psy tej rasy najlepiej będą się czuły puszczone luzem po ogrodzie, ale cieszą się też popularnością wśród osób mieszkających w blokach. Potrzebują one stosunkowo dużo ruchu, a ze względu na swoją siłę, nie powinny być wyprowadzane przez osoby starsze lub dzieci. Pies jest posłuszny, ale trudny w szkoleniu, dlatego właściciel jego powinien być w swym postępowaniu konsekwentny, bo to od wczesnego wychowania i odpowiedniego socjalizowania szczeniaka, zależeć będzie późniejsze z nim funkcjonowanie. Czy będzie to cudowny towarzysz, ulubieniec rodziny i znajomych, wspaniale reagujący na dzieci i dogadujący się z innymi zwierzakami pies, czy też nieposłuszny dominant, który może nam czasem pomieszać szyki? 🙂 Jaka jest długość życia psa rasy Akita? Ile waży pies rasy Akita? Pies rasy Akita waży od 30 do 50 kilogramów.} Wodne psy ratownicze. Pies ratownik wodny, jak sama nazwa wskazuje, pomaga ratownikom odnajdywać i ratować osoby, które znajdują się w wodzie. To jednak nie wszystko – sprawdza się bowiem także w takich trudnych zadaniach, jak np. holowanie sprzętu pływającego do brzegu czy dostarczenie liny do łódki. Bez jego pomocy byłoby to Wśród wielu ras, które zyskały na popularności po filmach i książkach, od jakiegoś czasu prym wiedzie akita. Warto jednak wiedzieć, że przedstawiciele tej rasy są wymagający w szkoleniu. Sprawdź, czego jeszcze nie wiesz, zanim zdecydujesz się na tę rasę. Rasowe akity sprawiają wrażenie bardzo dostojnych psów. Noszą się dumnie, ale są w rzeczywistości inteligentne i porywcze. To doskonałe psy dla ludzi, którzy wiedzą, jak prowadzić wymagającego pupila i nie dać sobie wejść na głowę. Przy właściwej motywacji i odpowiednim traktowaniu akita inu to świetna, czworonożna przyjaciółka. Zanim jednak przygarniesz ją do swojego domu – dowiedz się o niej więcej. Akita inu – historia rasy Akity, ze względu na masę i cechy charakteru, sprawdzały się jako pomoc dla myśliwych. W Japonii tak duże psy były wykorzystywane do walk; na szczęście zmiany ustroju politycznego zakazały tego krwawego sportu. W 1932 popularność rasy nagle wzrosła, a to wszystko za sprawą niezwykłej historii psa – Hachiko. To w tym roku w gazecie ukazał się artykuł prasowy, opowiadający historię psa, który przez 10 lat czekał przed stacją Shibuya na swojego właściciela – profesora Hidesaburo Ueno. Na cześć wiernego przyjaciela postawiono przed japońską stacją pomnik psa, dziś miejsce spotkań i wizyt turystów. Akita to rasa kojarzona z dwiema rzeczami. Pierwszą jest Pieseł – postać z memów, która rozśmiesza wszystkich trafnymi komentarzami. Choć tak naprawdę Pieseł to Shiba Inu, potocznie nazywany małą Akitą. Ponadto, fanem Akita rasy jest Władimir Putin. Został obdarowany szczeniakiem o imieniu Yume w 2012 roku. Drugą istotną sprawą jest amerykańska adaptacja historii Hachiko, która przyniosła temu psu największy rozgłos. W rolę profesora wcielił się przystojny Richard Gere. Ten film to, zaraz po „Królu Lwie”, największy wyciskacz łez. Jedno jest pewne, po tym filmie przytulisz swojego psa jeszcze mocniej, a jeśli go nie masz, zapragniesz mieć! Tylko, czy akita rzeczywiście jest tak wiernym i wspaniałym psem? Pies akita – wygląd Z wyglądu akity sprawiają wrażenie psów dużych, o sporej masie. Możesz zauważyć wyraźne różnice między samicami i samcami. Rasa ta prezentuje się bardzo elegancko, zwłaszcza w ruchu, ale również w statyce. Jest nieco dłuższy niż wyższy, ale proporcje są bardzo dobrze wyważone. Ma średnio długą kufę z mocną nasadą, kończącą się nosem z czarną pigmentacją, a z drugiej strony łączącą się z szerokim czołem i zaznaczonym stopem. Oczy akity są charakterystyczne – małe, prawie że trójkątne, zwłaszcza na pierwszy rzut oka. Mają ciemny kolor; im intensywniejszy jest odcień, tym lepiej. Z kolei uszy są lekko zaokrąglone, szeroko rozstawione i zawsze stojące. Akita japońska nosi je lekko pochylone do przodu, co jest kolejną cechą charakterystyczną dla tej rasy. Głowa osadzona jest na umięśnionej, ale nieprzesadnie grubej szyi. Akita inu ma prosty, mocny grzbiet – sprawia wrażenie bardzo umięśnionego. Do tego klatka piersiowa jest głęboka, dobrze rozwinięta. Bardzo widoczne jest podkasanie pod żebrami, które sprawia, że rasa akita nie sprawia wrażenie ociężałej. Ogon pies akita nosi wysoko – jest on zawinięty nad grzbietem. Warto wiedzieć, w jakim umaszczeniu występuje akita. Pies ten może mieć barwę płową, sezamową, pręgowaną albo białą. W przypadku białego umaszczenia trufla nosa może mieć nieco mniej pigmentu, ale zawsze powinna być dominująco czarna. Wszystkie wybarwienia prócz białego mają dodatkowo element zwany urajiro, co oznacza białą szatę umieszczoną po bokach i na dole kufy i głowy, a także na szyi, klatce piersiowej, tułowiu, ogonie i wewnątrz na całej długości łap. Wzorzec określa również, jaka jest dopuszczalna wysokość tej rasy. Pies akita powinien mieć około 67 cm, zaś suka rasy akita – około 61 cm w kłębie. Wartości te mogą być objęte normą 3 cm w górę albo w dół. Nie ma określonej dopuszczalnej wagi, póki pies mieści się we wzorcu pod względem wysokości oraz budowy. Akita inu zwykle osiąga masę ciała w przedziale od 25 do 40 kg, przy czym suka jest lżejsza niż pies. Akita Inu – charakter Rasa akita nie jest łatwa w wyszkoleniu. To pies, który nie będzie biegał za piłką, a usiądzie wtedy, jeśli zostanie do tego odpowiednio przekonany. Akita japońska robi tylko to, co uważa za słuszne. Może kojarzysz scenę z filmu Hachiko? W której to opiekun próbował nauczyć psa sportu, ale bezskutecznie? Pewnego dnia pies nieproszony sam pobiegł po piłkę, by uratować opiekuna, ale nie będę zdradzać szczegółów. To jeden z najbardziej wzruszających momentów w tym filmie. Świetnie oddaje charakter psa tej rasy. Jakie jeszcze cechy ma rasa psa akita? Decydując się na nią, trzeba wziąć pod uwagę, że ma bardzo silny instynkt myśliwski. Jeśli mieszkasz w pobliżu kurnika lub masz kota – musisz wykonać kawał solidnej pracy, ale nie zawsze da ona takie efekty, jak oczekujesz. Ten pies goni i poluje, póki nie zdobędzie tego, co chce. Czasami akity polują również na mniejsze psy. Rasa akita ma również bardzo silny instynkt terytorialny, wobec czego świetnie sprawdzi się w roli obrońcy domu. To pies jednego pana, równie wierny, co uparty. W stosunku do obcych zachowuje się z rezerwą. Do innych psów może być agresywny, jeśli nie przyjaźni się z nimi od dzieciństwa. Co jeszcze warto wiedzieć? Pozostawienie Akity w domu to może być przygoda! Jednego dnia dostaniesz pogryzione buty, innym razem laptopa. Znudzona Akita znajdzie sposób na rozrywkę. Z czasem z tych zachowań wyrasta, ale na początku trzeba przygotować się na liczne straty. Mimo tych wad, posiadanie tego psa to niekończąca się przygoda. Nieopisana jest radość opiekuna, kiedy w końcu po wielu dniach nauki, jego pies przychodzi na zawołanie, czy siada. Akita uczy cierpliwości, to niezwykły, acz trudny przyjaciel. Akita japońska – jak o nią dbać? Zanim zdecydujesz się na tego czworonoga, sprawdź, jakich zabiegów wymaga pies akita. Cena tej rasy może zwalić z nóg – z kolei przeszkody podczas jej szkolenia również nie są niczym miłym dla osób nieprzygotowanych. Akita – szkolenie Jeśli chcesz mieć grzecznego psa tej rasy, musisz sporo czasu poświęcić na jego szkolenie. By nauczyć czegoś Akitę, trzeba zapewnić mu odpowiednią motywację. Czasem są to zabawki do szarpania, innym razem przysmaki. Tutaj uwaga – jedzenie musi być naprawdę smaczne. Akity preferują smak mięsa i ryb, dlatego warto zaopatrzyć się w naturalne przysmaki. Rasa akita powinna być szkolona już od szczenięctwa. Wówczas zaczyna się okres socjalizacji i pojawia się dobry moment, aby zapoznać szczenię z innymi psami. Dobrym wyjściem jest zapisanie się z akitą na zajęcia, np. szczeniaczkowo, gdzie oprócz podstaw szkolenia, pies ma okazję spotkać innych przedstawicieli swojego gatunku. W ten sposób uczy się tolerancji, ale również nie kształtuje nieprawidłowych wzorców, np. polowania na mniejsze psy. Smycz to coś, czego nie powinieneś zapominać na żaden spacer, w którym bierze udział akita. Pies ten ma silny instynkt łowiecki, dlatego zwłaszcza w lesie powinien poruszać się na smyczy albo długiej lince. Pamiętaj, że pies, który pobiegnie za zwierzyną leśną, może sprowadzić na siebie – i Ciebie – dużo kłopotów. Począwszy od mandatu, a skończywszy nawet na śmiertelnych ranach, gdy wpadnie w stado dzików albo wnyki. Aby zmęczyć takiego psa wybierz długie spacery i wycieczki, dogtrekking, tropienie. Akita może być wspaniałym kompanem podczas pieszych wycieczek górskich. Jeśli chcesz uprawiać z tym psem sport, musisz wziąć pod uwagę, że jest on bardzo silny. Dlatego przyda się Ci odpowiedni sprzęt. Smycz z amortyzatorem w połączeniu z szelkami typu guard to idealny sprzęt na spacer w góry czy wspólny bieg z psem. Rasa akita – dieta Według tradycji ryż, ryby i rośliny morskie były głównymi pokarmami tej rasy. Dlatego najlepszym wyborem są albo naturalne diety albo karmy z rybami. Karmę dla szczeniąt premium powinieneś podawać do 4. miesiąca życia. Po tym czasie warto zmienić pokarm Akity. Sprawdzonym rozwiązaniem będą karmy dla Akity ze sklepu Apetete! Gdy zdecydujesz się gotować psu albo karmić go według diety RAW, pamiętaj o dodaniu do jadłospisu odpowiednich suplementów. W składzie diety powinny znaleźć się warzywa (marchew, cukinia, cebula, bakłażany, dynia – najlepiej ugotowane), owoce (podawane dopiero od 4 miesiąca – jabłka, banany, melony, jagody, maliny), ryż, mięso, ryby. Pamiętaj o dodaniu glonów do codziennego menu, możliwe jest to w formie pigułki. Zawarty w nich jod jest niezbędny do prawidłowego rozwoju zwierzęcia. Akita ma skłonności do alergii, najczęstszymi alergenami w diecie są: mięso drobiowe – kurczak, gęś, indyk; wołowina i cielęcina; wysoko tłuszczowe produkty mleczne; kukurydza; pszenica i płatki owsiane. Nie umiesz samodzielnie ułożyć psu zbilansowanej diety? Udaj się do dietetyka zoologicznego albo wybierz gotowy produkt. Najłatwiej zadbać o zbilansowaną dietę psa wybierając suche karmy bezzbożowe. Unikaj w karmach soi, ponieważ rasa psa akita wyjątkowo źle znosi jej obecność. Pokarm dla psów tej rasy musi zawierać: mączki rybne, mięsne i kostne. Tylko w ten sposób Twój pupil otrzyma wszystko, co niezbędne by zdrowo rosnąć. Akita inu – zdrowie Rasa akita z natury jest bardzo odporna. Są jednak schorzenia, na które może być podatna genetycznie, takie jak choroby oczu tj. katarakta, postępujący zanik siatkówki (PRA) i dysplazja siatkówki (RD), objawiającą się częściowym lub całkowitym jej odklejeniem, co może prowadzić do ślepoty. Występuje czasem dysplazja stawów biodrowych, rozszerzenie i skręt żołądka, a także alergie pokarmowe. Niektóre osobniki są nadwrażliwe na narkozę. Akita japońska – pielęgnacja Linienie u tej rasy zazwyczaj trwa około trzech tygodni, występuje dwa razy do roku i jest bardzo intensywne. Sposób, w jaki linieje akita, jest bardzo charakterystyczny – włos wypada fragmentami, a nie równomiernie, jak to postępuje zazwyczaj. Linienie zaczyna się od portek, później kończyny, tułów, i ogon. W tym okresie należy czesać psa co najmniej raz na tydzień, ale trzeba to robić delikatnie, gdyż skóra staje się bardziej podatna na podrażnienia. Wiesz już w zasadzie wszystko, co ważne, na temat pielęgnacji, zdrowia i zabiegów, których wymaga pies akita. Cena tej rasy jest zależna od hodowli, z której pochodzi pies, ale również jego charakteru, umaszczenia oraz skojarzenia rodziców. Najniższe stawki za psy niewystawowe zaczynają się w okolicach 5000 zł. To niemało – zwłaszcza, że akita jest też psem wymagającym świadomego opiekuna. To sprawia jednak, że na rasę decydują się zazwyczaj pasjonaci. Japońska akita to rasa wymagająca, ale przy okazji niezwykle dostojna i rzucająca się w oczy. Planujesz jej zakup? A może masz psa tej rasy? Napisz w komentarzach swoje ciekawe historie albo uwagi odnośnie charakteru i pielęgnacji tego wyjątkowego czworonoga. Sprawdź też asortyment sklepu w poszukiwaniu najlepszych akcesoriów dla Twojego psa! Likaon (Likaon pictus) Wśród zwierząt podobnych do lisów jest likaon, psowaty, który również dość przypomina hienę s. W rzeczywistości jednym z imion, pod którymi jest powszechnie rozpoznawany, jest pies hiena. Ponadto nosi imię afrykańskiego dzikiego psa, malowanego wilka lub psa myśliwskiego Cape.

Historia Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie Akit przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami - poczynając od około 15000 lat po 300 lat Były to zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kPierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej, i nie istniała żadna duża [japońska] rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją [jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Jednakże, rozsądni miłośnicy rasy nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy; poczynili więc próby wyeliminowania wpływu wcześniej użytych do hodowli ras, poprzez krzyżowanie ocalałych psów z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. Uzyskali w ten sposób stabilny, czysty typ dużej rasy psa, w obecnie znanym a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpicy uznaje się nie istniejącego dzisiaj Nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnych Akit. Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły wielką wartość. Następne stulecia, obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało Akite inu za "dziedzictwo kulturowe" i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów. Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk. Wygląd Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie; silnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa; mocna Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”. (Urajiro = biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn). Temperament Spokojny, wierny, posłuszny i pojętny. Tresura Jest psem raczej cięższym do wytresowania, polecanym dla zaawansowanych. Uczy się nowych komend wolniej niż przeciętnenie. Potrzeba dużo cierpliwości. Ćwiczenia Brak danych Warunki życia Łatwo adaptują się do nowego otoczenia, ale muszą mieć zapewnionye regularne ćwiczenia. Najlepiej będą czuć się w domach z dużym ogrodem. W cieplejszych klimatach w ciągu gorących dni, muszą być trzymane wewnątrz budynków. Funkcje

Posiadający muskularne, silne ciało, akita uczestniczył w polowaniu na duże zwierzęta. Większość tych ras jedzą głównie mięso, ale nie w przypadku Akita Inu. W domu dieta tych psów składa się głównie z ryb, owoce morza i ryż. Obejmuje również sałatki z wodorostów i inne glony, owoce, warzywa.

Prawdziwa ikona kultury japońskiej. Pies, który zyskał kinową popularność na całym świecie. Jego podobizny widniały na naczyniach z brązu już tysiące lat temu. To Akita Inu – odzwierciedlenie bezwzględnej lojalności wobec swojego właściciela. Czy faktycznie ta rasa jest tak samo grzeczna, jak sugeruje na to ich słodki wygląd? Sprawdź, czy te eleganckie i dumne sierściuchy, są dla Ciebie odpowiednim towarzyszem. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Akita Inu – wygląd i opis rasyAkita Inu – wzorzec rasyAkita Inu – charakterAkita Inu – długość życiaAkita Inu – zdrowieAkita Inu – pielęgnacjaAkita Inu – żywienieAkita Inu – szkolenie i wychowanieAkita Inu – szczeniaki i hodowlaAkita Inu – cenaAkita Inu – historia rasy, ciekawostkiAkita Inu – dla kogo? Akita Inu – wygląd i opis rasy Rozmiar 61-71 cm Sierść twarda i szorstka Długość życia 10-12 lat Waga 35-45 kg Charakterystyka: Aktywność: 4/5 Chęć do zabawy: 3/5 Inteligencja: 4/5 Łatwość szkolenia: 3/5 Terytorialność: 3/5 Linienie: 3/5 Kontakt z innymi psami: 3/5 Kontakt z kotami: 2/5 Kontakt z dziećmi: 3/5 Akita Inu – wzorzec rasy Akita Inu według klasyfikacji FCI (Międzynarodowa Federacja Kynologiczna), jest zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych, w sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Nie podlega próbom pracy, jednak według amerykańskiej klasyfikacji, należy do grupy psów pracujących. Jak wygląda Akita Inu? Opisywane psy są dużą rasą, samce osiągają do 71 cm wysokości i ważą około 45 kg , suki natomiast mierzą do 66 cm i ważą 35 kg. Akity charakteryzują się proporcjonalną i masywną budową ciała. Ich głowa jest okrągła z trójkątnymi, sterczącymi uszami, brązowymi oczami i szerokim czołem. Zdecydowanie ich znakiem rozpoznawczym jest piękny, duży, zawinięty ogon, z dumą noszony na grzbiecie. Sierść Akity Inu jest szorstka i twarda, z miękkim podszerstkiem. Występuje wiele wariantów kolorystycznych, akceptowanych przez wzorzec. Warunkiem są jednak białe znaczniki na szyi, ogonie, tułowiu, piersiach, policzkach, po wewnętrznej stronie kończyn i na bokach kufy. Umaszczenie jakie możemy spotkać, to: Pręgowane Rude Białe Sezamowe Akita Inu – charakter Charakter akity można opisać dwoma słowami – dostojny indywidualista. Jest to rasa ceniąca sobie spokój i przewidywalność, ale zdecydowanie potrzebuje bliskości ze swoją rodziną. W kontakcie z dziećmi należącymi do ich domostwa, Akity będą wyrozumiałe i cierpliwe, jednak obce maluchy mogą wywoływać w nich niepokój, dlatego takie spotkania powinny zawsze przebiegać pod kontrolą opiekunów zwierzęcia. Pomimo oddania i miłości wobec swoich właścicieli, Akita jest niezależna i bardzo często podąża swoimi ścieżkami. W domu jest ostoją spokoju, psem majestatycznym i opanowanym, jednak na spacerach uaktywnia się jej łowiecka natura. Jest to rasa zdecydowanie dla doświadczonych psiarzy, a nawet oni mogą mieć problem ze zmuszeniem tego sierściucha do wykonania danego polecenia. Możemy zapomnieć o bezsensownych zabawach, aportowaniu, czy psich sportach – inteligencja Akity podpowiada jej, że bez odpowiedniej motywacji, nie ma sensu wykonywać niektórych czynności. Pomimo wszystkich wyżej opisanych cech, prawidłowo ułożona Akita stanie się ucieleśnieniem wierności wobec swojej rodziny i niewiarygodnie lojalnym kompanem. Konsekwentne wychowanie, cierpliwość, miłość i uwaga stanowią podstawę dobrych relacji z tym czworonogiem. Akita Inu – długość życia Długość życia Akity Inu waha się od 10 do 12 lat, jednak jest to cecha osobniczo zmienna i ma na nią wpływ wiele czynników. Jeżeli chcesz, aby twój pupil cieszył się długowiecznością zwróć uwagę na: Jakość i renomę hodowli Odrobaczanie i szczepienie swojego psa Odpowiednią pielęgnację, higienę i dawkę ruchu Prawidłowo zbilansowaną dietę, w zależności od potrzeb twojego psa Kontrolne wizyty u weterynarza Badanie krwi i moczu pacjentów geriatrycznych i schorowanych Akita Inu – zdrowie Akita Inu cieszy się wysoką zdrowotnością. Rzadko mamy do czynienia u tej rasy z poważnymi schorzeniami. Jednak możemy spotkać się z chorobami oczu, zapaleniem gruczołów łojowych lub skrętem żołądka. Ze względu na obecny podszerstek, jest to rasa odporna na warunki atmosferyczne. Sporadyczne przypadku cierpią na wrodzony zespół naczyniówkowo-oponowy, tzw. zespół Vogta-Koyanagiego-Haradiego. Zaburzenie polega na zapaleniu mózgu, objawach neurologicznych, zmianach zapalnych tęczówki oraz depigmentacji skóry i nosa. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Akita Inu – pielęgnacja Akity nie wymagają intensywnej pielęgnacji. Podstawą jest regularne wyczesywanie sierści, raz w tygodniu. Natomiast w okresie wiosny i jesieni, kiedy występuje wzmożone linienie, zalecane jest szczotkowanie 2 razy w tygodniu. Do tej czynności najlepiej użyć szczotki pudlówki. Kąpiele nie są wskazane i należy wykonywać je tylko w koniecznych sytuacjach. Znacznie lepiej sprawdzi się przecieranie sierści mokrą szmatką, niż moczenie całego psa. Szczególną uwagę odnośnie pielęgnacji, powinniśmy skupić na uszach i oczach Akity, które stanowią jej inwazyjne punkty. Miejsca te muszą być regularnie czyszczone i kontrolowane. Dodatkowo nie zapominajmy o obcinaniu pazurków i myciu zębów. Pielęgnacja jest jednym z filarów zdrowia naszego czworonoga, więc nie powinniśmy jej zaniedbywać. Akita Inu – żywienie Akity mają wymagające podniebienie. Nie każda karma przypadnie im do gustu i faktycznie możesz spędzić bardzo dużo czasu, zanim znajdziesz idealne danie dla swojego sierściucha. Pamiętaj jednak, żeby podczas tych poszukiwań nie wprowadzać zmian zbyt gwałtownie. Daj czas organizmowi, aby przyzwyczaił się do innego smaku. Każda nowa karma powinna być wprowadzana stopniowo, w zmieniających się proporcjach ze starą karmą. Zbyt szybkie przejście może doprowadzić do biegunek lub wymiotów. Pomimo wybredności opisywanej rasy, nie zapominajmy, że kluczowe przy wyborze karmy jest jej jakość i skład. Minimum 70% składu mieszanki żywieniowej powinno stanowić mięso, a 20-30% warzywa. Ograniczajmy zboże, cukry i wzmacniacze smaku. Ze względu na częste alergie pokarmowe, dla Akity zalecane jest najczęściej mięso wołowe, jagnięce i strusia. Pamiętaj, że na rynku istnieje szeroka gama produktów, karm suchych i mokrych. Jednak jeśli nie jesteś przekonany do tego typu żywienia, możesz samodzielnie przygotowywać posiłki swojemu czworonogowi. W tym przypadku bardzo dobrze sprawdzi się dieta surowa typu BARF. Filozofia ta zakłada podawanie zwierzęciu surowego mięsa i produktów odzwierzęcych, tak aby w jak najbliższy sposób odzwierciedlić dietę dzikich przodków. Akita Inu – szkolenie i wychowanie Akita Inu jest psem niezależnym i samodzielnym. Hierarchia i dominacja są na porządku dziennym u tej rasy. Pomimo faktu, że sierściuch ten potrzebuje spokoju i miłość swojej rodziny, to ciężko zdobyć jego uwagę. Akity na ogół samodzielnie wynajdują dla siebie zajęcie i nie wykonują bezsensownych poleceń, nawet w zamian za smaczki. Dlatego szkolenie psa powinniśmy rozpocząć już od pierwszych dni, dorosłe psy znacznie trudniej ułożyć ze względu na pewne zakodowane wzorce zachowania. Nieprawidłowo socjalizowane psy mogą sprawić wiele trudności, zwłaszcza niedoświadczonym właścicielom. Tylko mocna więź i zaufanie, będą w stanie okiełznać ten charakter. Akity to psy polujące, ale nie potrzebują dużo ruchu. Wręcz nie są polecane osobom, szukającym kompana do sportu. Dla zaspokojenie codziennych potrzeb wystarczą trzy spacery dziennie, z czego jeden powinien być dłuższy. Nie powinniśmy jednak puszczać luzem naszego przyjaciela w lesie, pomimo jego wewnętrznego spokoju, należy zawsze pamiętać o myśliwiej naturze i możliwości pogoni za potencjalną ofiarą. Akita Inu – szczeniaki i hodowla Jeżeli jesteś zainteresowany zakupem szczeniaka Akita Inu, swoją przygodę powinieneś zacząć od wyboru odpowiedniej hodowli, należącej do ZKwP (Związek Kynologiczny w Polsce). Zwróć uwagę przede wszystkim na renomę i opinie o danej placówce. Podczas wstępnej rozmowy, upewnij się, czy szczeniaki posiadają odpowiednio udokumentowane rodowody, wszystkie niezbędne szczepienia i badania weterynaryjne. Niestety w dzisiejszych czasac,h coraz częściej mamy do czynienia z pseudohodowcami. Miejsca takie oferują szczeniaki za niższe ceny, ale bez rodowodu. Ryzyko kupna malucha z takiej organizacji, wiąże się najczęściej z chorobami genetycznymi i nieprawidłową socjalizacją, a także znacznym odbieganiem od wzorca hodowlanego. Akita Inu – cena Ile kosztuje hodowlany szczeniak Akity Inu? Cena waha się od 4 000 do 8 000 złotych. Należy jednak pamiętać, że wartość ta może się zmienić w zależności od budowy szczeniaka, jego płci, renomy hodowli, czy osiągnięć wystawowych rodziców. Jeżeli nie chcesz wydawać takiej kwoty, możesz poszukać organizacji, zajmującej się szukaniem rodzin do adopcji. Rozważ takżę opcję, przygarnięcia psa, za darmo, ze schroniska. Jest tam bardzo dużo sierściuchów, czekających na nowy dom i miłość. Może akurat tam, znajdziesz swojego prawdziwego przyjaciela. Koszty utrzymania psiaka wahają się od 200 do 300 złotych i zależą od stanu zdrowia twojego czworonoga, rodzaju karmu, pielęgnacji i wieku. Akita Inu – historia rasy, ciekawostki Akita 5 000 lat temu była nieodłącznym towarzyszem samurajów na Wyspach Japońskich. O jej istnieniu możemy usłyszeć także w mitologiach i literaturze. Prawdopodobnie ich przodkowie, do Japonii, trafili 15 000 lat z imigrantami zwanymi Ainu. Była to rasa rodzinna i wysoce wartościowa. Pierwotnym przeznaczeniem tych psów były walki i polowania na niedźwiedzie, dziki, jelenie oraz przenoszenie ciężkich pakunków. Niestety podczas II wojny światowej populacja rasy znacznie zmalała. W pierwszej połowie XX wieku, Japońskie MInisterstwo Wychowania, okrzyknęło opisywaną rasę jako dziedzictwo kulturowe i zaczęto przyznawać dotację na hodowlę tych psów. Wzorzec Akity Inu został zaakceptowany w 1938 roku, a do 1945 roku obowiązywał całkowity zakaz wywożenia tych psów poza granice państwa japońskiego. Badania genetyczne dowiodły, że Akita Inu, Shiba, Chow chow, Shar Pei należą do ras najbardziej spokrewnionych z wilkami i jednocześnie do najstarszych ras azjatyckich. Najsłynniejszym przedstawicielem tej rasy jest Hachiko, który codziennie odprowadzał swojego właściciela na dworzec i czekał na jego powrót z pracy. Po śmierci opiekuna, sierściuch przez kolejne 10 lat czekał w tym samym miejscu. W ramach upamiętnienia wierności, na dworcu Shibuya w Tokio wzniesiono pomnik, a w 2009 roku powstał film opowiadający powyższa historię. Akita Inu – dla kogo? Jeżeli lubisz wyzwania, masz doświadczenie z psami i jednocześnie szukasz wiernego przyjaciela, o dostojnym i niezależnym charakterze, Akita Inu to zdecydowanie rasa dla Ciebie. To nie jest osobnik, który bezmyślnie wykona każde twoje polecenie i da się przekupić smaczkiem. Jednak w zamian za poświęcony mu czas, miłość i zaufanie – zyskasz lojalnego druha. ZALETY: Wierność wobec swojej rodziny Łatwość pielęgnacji Zdrowotność Mogą pełnić rolę stróża domu Nie wymagają dużo ruchu WADY: Upartość i niezależność Lubią dominować Mogą być agresywne wobec obcych psów i dzieci Obficie linieją wiosną i jesienią Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking

^{Akita Inu jest akceptowana do podziału na gatunki zgodnie z kolorem. Ale również przeznaczyć dwa duże odmian - japońskich i amerykańskich. język japoński. Rasa pochodzi sama w Japonii. Początkowo dwie japońskie gatunki - Czerwony i Tiger Akita Inu-były powszechne w ich ojczyźnie, a następnie na całym świecie.} 18-letnia Aysha Perry jadła obiad, podczas którego kawałek kurczaka stanął jej w gardle. Mimo że nie mieszka sama, tym razem w mieszkaniu nie było żadnego ze współlokatorów. Gdy Aysha Perry zadławiła się kurczakiem, pojawiły się problemy z oddychaniem. Dziewczyna upadła na podłogę i próbowała wyciągnąć telefon. Wtedy z pomocą ruszyła Sheba – akita, która skoczyła łapami na plecy właścicielki. Kawałek jedzenia, który utkwił w gardle dziewczyny, przesunął się i ta mogła złapać oddech. Aysha Perry w dniu zdarzenia była właścicielką Sheby od zaledwie dwóch tygodni. KO mth8WVI.